Choroby układu krążenia od kilku lat niezmiennie plasują się na czołowych miejscach wśród przyczyn zgonów, są także istotnym powodem obniżenia jakości życia w Polsce i na świecie^1,2. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego (GUS) w 2021 r. były one podłożem ok. 35% zgonów, wyprzedzając (z dużą przewagą) nowotwory i COVID-19².

Choroba wieńcowa, zwana także chorobą niedokrwienną serca, to stan charakteryzujący się niewystarczającym dopływem tlenu i krwi do mięśnia sercowego wskutek zwężenia tętnic wieńcowych³. Jest to schorzenie bardzo powszechne, ściśle związane z miażdżycą naczyń krwionośnych³. Do najbardziej zaawansowanych postaci należy zawał mięśnia sercowego, który wiąże się z martwicą fragmentu serca spowodowaną przedłużającym się niedokrwieniem³.

Według Institute for Health Metrics and Evaluation (IHME) w Polsce na chorobę wieńcową cierpi aż 1,6 mln osób. Stanowi to 4,2% populacji, co przewyższa średnią w Unii Europejskiej⁴.

Obecnie choroba niedokrwienna serca jest uznawana za zaburzenie psychosomatyczne⁵. Oznacza to, że znaczącą rolę w jej rozwoju odgrywają czynniki psychologiczne oraz mechanizm konwersji (z pobudzeń mózgowych na odczucia somatyczne). Istotne znaczenie przypisuje się także m.in. typom osobowości.

Przez wiele lat uważano, że do rozwoju choroby niedokrwiennej serca predysponuje przede wszystkim występowanie osobowości typu A, wyodrębnionej na podstawie badań przeprowadzonych przez Friedmana i Rosenmana w latach 50. i 60. XX w. Obecnie największą rolę w patogenezie przypisuje się jednak osobowości typu D⁶. Osobowość typu A charakteryzuje się nadmierną rywalizacją, stałym pośpiechem, potrzebą osiągania sukcesów za wszelką cenę, częstym doświadczaniem irytacji i złości. Natomiast wyodrębniona w 1995 r. przez Denolleta osobowość typu D wiąże się ze skłonnością do zahamowania społecznego i negatywnej emocjonalności. Ten pierwszy aspekt wyraża się nieustannym tłumieniem negatywnych emocji, a druga cecha objawia się ograniczoną zdolnością do przeżywania emocji pozytywnych na rzecz tych silnie negatywnych. Poza wpływem na samo wystąpienie choroby obecność osobowości typu D odgrywa również istotną rolę w jej przebiegu, m.in. poprzez zwiększenie częstości objawów depresyjnych u pacjentów⁷.