Jedna z metod wyboru w uzupełnianiu braków zębowych w przypadku zębów z zakończonym rozwojem korzenia

Autotransplantacja jest metodą chirurgicznego przeniesienia jednego zęba danej osoby w miejsce innego zęba w łuku zębowym tej samej osoby. Może ona stać się alternatywą do uzupełniania pojedynczych braków zębowych, w szczególności jeżeli zostaną zachowane wszystkie protokoły zabiegu chirurgicznego. W pracy przedstawiono dwa przypadki autotransplantacji zęba u osób dorosłych z zakończonym rozwojem korzenia.

Jako pierwszy metodę tę opisał M.L. Hale w 1954 roku, a jego główne zasady stosuje się po dziś dzień.[1] Już w połowie XX wieku zabiegi autotransplantacji zostały opisane przez wielu autorów jako alternatywna metoda rekonstrukcji braków zębowych.[2,3]

Wskazania i przeciwwskazania

Nową lokalizacją może być świeża kieszonka poekstrakcyjna po zębie, u którego były wskazania do ekstrakcji, lub świeżo wypreparowane łoże dla donora (zęba autotransplantowanego) w wyrostku zębodołowym.[4]

Wskazaniami do przeprowadzenia zabiegu autotransplantacji są:

• zęby zaklinowane lub ektopowe,
• wczesna utrata zęba stałego z powodu urazu (bardzo często urazom ulegają siekacze szczęki) lub próchnicy,
• wrodzony brak zęba w jednym łuku i stłoczenie zębów w drugim łuku,
• ząb ze złą prognozą,
• rozwojowe anomalie zębów, np. miejscowa odontoplazja, brak zawiązka zęba.[2,3]
  
  

W planowaniu zabiegu ważne jest uwzględnienie wieku pacjenta, istnienie naturalnego wyrostka zębodołowego oraz rozwój korzenia.[5,6]

Autotransplantację można wykonać zarówno u pacjentów z niedokończonym rozwojem korzenia, jak i u tych, gdzie rozwój ten się zakończył. Jednakże metoda chirurgiczna zabiegu różni się od siebie. W zębach z zakończonym rozwojem korzenia należy wykona...