Protetyka
Cementowanie adhezyjne uzupełnień pełnoceramicznych
lek. dent. Monika Tysiąc-Miśta1
lek. dent. Dawid Hodur2
lek. dent. Katarzyna Falfasińska2
dr n. med. Magdalena Cieślik1
Rozwój i postęp w dziedzinie odbudowy twardych tkanek zęba oraz stawiane współcześnie wymogi estetyki, szczególnie w odcinku przednim uzębienia, niosą ze sobą konieczność stosowania odpowiednich procedur cementowania. Przy zastosowaniu uzupełnień pełnoceramicznych (licówki, inlaye, onlaye, overlaye, ceramiczne wkłady koronowo-korzeniowe, korony i mosty pełnoceramiczne) należy szczególnie zadbać o właściwy dobór materiału lutującego.
Do osadzania uzupełnień pełnoceramicznych o wytrzymałości na zginanie powyżej 350 MPa (ceramika o wysokiej wytrzymałości) możemy użyć cementu konwencjonalnego lub adhezyjnego. W przeciwieństwie do ceramiki o niskiej wytrzymałości, odznaczającej się wytrzymałością na zginanie do 200 MPa, gdzie zastosować można wyłącznie cement adhezyjny.[1] Taki sposób cementowania preferowany jest również w przypadku ceramik o dużej przezierności materiału, nadającej wysokie walory estetyczne. Przepuszczalność światła wyklucza bowiem użycie cementu, który mógłby negatywnie wpłynąć na wygląd całego uzupełnienia.[2] Szczególnie istotne jest przestrzeganie kolejnych etapów postępowania wraz z kondycjonowaniem powierzchni obu substratów. W przypadku porcelany – trawienie kwasem fluorowodorowym i jej silanizacja, natomiast w przypadku tkanek zęba – trawienie szkliwa kwasem ortofosforowym i kondycjonowanie zębiny.[3]
CEMENTY ADHEZYJNE
Adhezja jest to fizyczna siła przyciągania, która działa między molekułami różnych ciał.[4] Łączenie to może mieć charakter mechaniczny (przez wzajemne zazębianie się dwóch faz) lub chemiczny, występujący na poziomie atomowym lub cząsteczkowym.[5]
Cementy adhezyjne wykazują połączenie mikromechaniczne i chemiczne. Wśród nich obecne są cementy:
- chemoutwardzalne,
- światłoutwardzalne,
- o dualnym systemie wiązania.[2]
Podczas wyboru cementu żywicznego należy kierować się określonymi zasadami. Samoutwardzalny cement jest materiałem z wyboru przy całkowitym braku penetracji światła.[1]
Cement światłoutwardzalny stosować można do umocowania cienkich uzupełnień porcelanowych, na przykład licówek. Dostateczna przezierność materiału pozwala wtedy na penetrację światła z lampy polimeryzacyjnej. Dla porcelany o grubości 0,5-2 mm transmisja światła może wynosić zaledwie 2-3 proc. Stąd konieczne jest wydłużenie czasu polimeryzacji, by materiał mógł być dostatecznie spolimeryzowany.[1]
Zaletą cementu światłoutwardzalnego jest:
- długi czas pracy,
- idealna konsystencja,
- stabilność koloru,
- dobre właściwości fizykochemiczne, które są rezultatem większej zawartości wypełniacza.
