Klasyczny dostęp do leczenia przewodowego zakłada stworzenie prostolinijnego dostępu do każdego kanału korzeniowego. Aby to osiągnąć, lekarz powinien usunąć wszelkie odbudowy stanowiące przeszkody, a także – co wzbudza największe kontrowersje – często sporo zdrowej tkanki zęba. Takie postępowanie może w efekcie mieć wpływ na odporność zęba na złamania.

Rozwój technologii pilników maszynowych, pozwalający na tworzenie nowych, dużo bardziej fleksyjnych stopów metali, z których są one wytworzone, a także coraz popularniejsze zastosowanie mikroskopu w codziennej praktyce powodują przeświadczenie o konieczności minimalnie inwazyjnego podejścia do dostępu endodontycznego. Rodzajem dostępu, który coraz częściej jest prezentowany na różnego typu konferencjach i w mediach społecznościowych, jest dostęp typu ninja (ryc. 1, 2). Polega on na zmniejszeniu do absolutnego minimum dostępu do systemu kanałów. Ma to pozwolić na zmniejszenie ilości usuwanych zdrowych tkanek zęba, a także na zwiększenie odporności na złamania.

Zwolennicy dostępu klasycznego i orędownicy trendu dostępu typu ninja access przekrzykują się nawzajem argumentami. Wielokrotnie, szczególnie w mediach społecznościowych w branżowych grupach dyskusyjnych, dochodzi nawet do ostrej wymiany zdań.

Przegląd literatury

Analizując problem, należy najpierw zwrócić uwagę na literaturę na ten temat.

W badaniu P. Neelakantana i wsp.[1] analizowano problem związany z usuwaniem materiału biologicznego z kanałów mezjalnych trzonowców dolnych w zależności od stworzonego dostępu. Pod uwagę wzięto dwa typy dostępu: