ŚWIĄTECZNA DARMOWA DOSTAWA od 20 grudnia do 8 stycznia! Zamówienia złożone w tym okresie wyślemy od 2 stycznia 2025. Sprawdź >
Periodontologia
Znaczenie kliniczne biotypu przyzębia – przegląd piśmiennictwa i doświadczenia własne
Lek. dent. Marta Malujda
Dr hab. med. Agnieszka Droździk
W pracy przedstawiono dane z piśmiennictwa dotyczące biotypu przyzębia oraz roli, jaką może odgrywać w osiągnięciu satysfakcjonującego wyniku leczenia w wielu dziedzinach stomatologii. Konieczność oceny tkanek miękkich otaczających zęby jest niezwykle istotnym elementem planowania leczenia, co potwierdzają przedstawione opisy trzech przypadków klinicznych, w których zwiększenie wymiarów tkanek miękkich pozwoliło zredukować powikłania leczenia ortodontycznego i zamaskować przebarwione korzenie zębów. Właściwa ocena biotypu umożliwiła także ostateczne prawidłowe ukształtowanie girlandy dziąsłowej.
Biotyp przyzębia – termin wprowadzili Seibert i Lindhe w 1989 roku – w odróżnieniu od biotypu dziąsłowego obejmuje poza grubością dziąsła także kilka powiązanych ze sobą morfologicznych cech przyzębia, kości i zębów.[1] Wspomniani autorzy kategoryzują biotyp przyzębia jako gruby-płaski oraz cienki-wysklepiony.[1] Grube tkanki dziąsłowe są związane z szeroką strefą dziąsła skeratynizowanego, płaską girlandą dziąsłową i grubą architekturą kości. Cienkim tkankom dziąsłowym, występującym u około 25 proc. populacji, towarzyszy natomiast wąska strefa dziąsła skeratynizowanego, wysklepiony kontur dziąsłowy pokrywający cienką blaszkę kostną. W licznych badaniach potwierdzono zależność grubości dziąsła i morfotypu kości oraz wymiarów tkanek zrogowaciałych.[2,3]
Ocena biotypu przyzębia
W praktyce klinicznej właściwa ocena biotypu przyzębia, a w szczególności grubości dziąsła, jest istotna w planowaniu leczenia w strefie estetycznej, zwłaszcza gdy jest to terapia implantologiczna, bowiem dzięki niej klinicyści mogą także prognozować wyniki leczenia. Szczególną troskę należy wykazać, planując leczenie u pacjentów z cienkim biotypem przyzębia, którego obecność może przeszkodzić w uzyskaniu zadowalających efektów estetycznych.
Oceny biotypu można dokonać, wykorzystując wiele metod (inwazyjnych i nieinwazyjnych). Najprostszą, często stosowaną metodą jest ocena wizualna, której podstawę stanowi znajomość cech typowych dla biotypu cienkiego i grubego.[4] Nie jest to jednak metoda wiarygodna i nie pozwala na rzeczywisty pomiar grubości dziąsła.
Bardzo prostym sposobem, minimalnie inwazyjnym, jest ocena przeźroczystości dziąsła brzeżnego (metoda TRAN). Widoczny zarys sondy wprowadzonej do rowka dziąsłowego centralnie na powierzchni wargowej sugeruje cienki biotyp.[5,6] Do oceny grubości d...
W badaniach są rozbieżności co do klasyfikacji dziąsła bazującej na jego grubości. Niektórzy autorzy uważają, że grube dziąsło to takie, którego wymiar wargowo-językowy przekracza 2 mm.[9] Jednak w praktyce klinicznej w strefie estetycznej bardzo ...
