Endodoncja
Pourazowa endodoncja wieku rozwojowego – leczenie resorpcji wewnętrznej
1Dr n. med. Agata Koprowicz
2Marlena Pakuła
Artykuł przedstawia przypadek leczenia endodontycznego przyśrodkowego prawego siekacza szczęki z resorpcją wewnętrzną jako powikłanie urazu u pacjenta małoletniego. W trakcie leczenia podjęto wszelkie działania ukierunkowane na poprawę rokowania, włączając użycie wodorotlenku wapnia jako opatrunku wewnątrzkanałowego, płukanie aktywowane ultradźwiękami oraz wypełnienie przeprowadzone z wykorzystaniem materiałów bioaktywnych.
Ocenia się, że urazom statystycznie najczęściej ulegają zęby sieczne górne stałe.[1] W zależności od urazu, istnieje wiele protokołów postępowania terapeutycznego. Rodzaj uszkodzenia, stopień rozwoju zęba i sposób zaopatrzenia jego tkanek wpływają na możliwość wystąpienia powikłań. Mimo alarmujących danych, że aktywność fizyczna dzieci jest z roku na rok coraz mniejsza, ilość urazów nie maleje.[2] Wiele z nich powoduje konsekwencje w dorosłym życiu.
Statystycznie urazy zębów częściej dotyczą chłopców, doprowadzając w większości przypadków do złamania korony zęba obejmującego szkliwo i zębinę.[3] Tzw. protokoły postępowania po urazie zębów dotyczą działań podjętych już na miejscu wypadku przez rodzica lub opiekuna oraz dziecko, a także działań podjętych przez stomatologa, włączając okresowe wizyty kontrolne.[4,5]
Tylko odpowiednia diagnostyka połączona z dokładną znajomością patogenezy danej jednostki chorobowej umożliwia prawidłowe rozpoznanie i wybór metody leczenia. Istnieje wiele następstw pourazowych uszkodzeń zębów, m.in.:
- obliteracja jamy zęba,
- infraokluzja,
- zahamowanie rozwoju i wzrostu korzenia,
- przebarwienia szkliwa,
- dilaceracje koron,
- doprzedsionkowe zagięcie korzeni,
- resorpcje zewnętrzne oraz wewnętrzne.[6]
Celem pracy jest przedstawienie postępowania, przebiegu i wyników leczenia 16-letniej pacjentki z resorpcją wewnętrzną w zębie siecznym przyśrodkowym prawym szczęki, będącą następstwem urazu, do którego doszło w przeszłości.
Opis przypadku
W październiku 2018 roku do Zakładu Endodoncji Centralnego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi została skierowana 16-letnia, ogólnie zdrowa pacjentka w celu kontynuacji leczenia endodontycznego zęba 11. Dwa miesiące wcześniej w wyniku występowania ciągłego bólu zgłosiła się (wraz z opiekunem prawnym) do Zakładu Stomatologii Wieku Rozwojowego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, gdzie na podstawie objawów i zdjęcia RTG podjęto rewizję leczenia kanałowego (ryc. 1). Z powodu trudności w ustaleniu długości roboczej kanału zalecono kontynuację leczenia z użyciem mikroskopu zabiegowego przez endodontę.
