Zwiększoną liczbę zębów, czyli hiperdoncję, stwierdza się w sytuacji, kiedy w jamie ustnej występuje powyżej 32 zębów stałych lub 20 zębów mlecznych. Wyróżnia się dwa typy hiperdoncji: zęby dodatkowe (dentes supplementari) o prawidłowej budowie anatomicznej lub zęby nadliczbowe (dentes supernumerarii) o nieprawidłowej budowie^1,2. W większości przypadków zwiększona liczba kilku zębów występuje symetrycznie. Hiperdoncja jest obserwowana częściej w szczęce niż żuchwie oraz dwukrotnie częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet³. Ze względu na umiejscowienie w łuku zębowym można podzielić te zęby na pośrodkowe, przytrzonowe i zatrzonowe. W niektórych genetycznie uwarunkowanych zespołach chorobowych, takich jak dysplazja obojczykowo-czaszkowa, zespół: Aperta, Crouzona, Curtiusa, Downa, Ehlersa-Danlosa, Gardnera, Leoparda, rozszczep wargi, wyrostka i podniebienia oraz zespół włosowo-nosowo-paliczkowy, hiperdoncja może zostać zaobserwowana jako jeden z objawów zaburzenia⁴. Nadmierna liczba zębów jest określana jako prawdziwa (hyperdontia vera), gdy odnotowuje się więcej zawiązków zębów dla danego typu uzębienia niż w jamie ustnej być powinno. Z sytuacją hiperdoncji rzekomej, czyli pozornej (hyperdontia spuria), można się spotkać w sytuacji przetrwania zębów mlecznych, gdy w jamie ustnej obecne są już zęby stałe. Można również spotkać się z trzecim ząbkowaniem⁴.

Dentitio tertia

Zęby mleczne to pierwsza generacja zębów. Zęby stałe należą do uzębienia drugiego. Termin „uzębienie trzecie” pojawia się w stomatologii jako wyraz przekonania, że oprócz zębów stałych może wystąpić jeszcze jeden zestaw zębów. Trzecim ząbkowaniem ...