Zaburzenia odporności a szczepienie na grypę

Osoby z obniżoną odpornością są narażone na zwiększone ryzyko powikłań w trakcie choroby i po przebytym zakażeniu wirusem grypy.

Z tego powodu w tej grupie, do której należy zaliczyć m.in. pacjentów po przeszczepieniu narządu oraz osoby leczone immunosupresyjne, uodpornienie czynne jest szczególnie rekomendowane. Problemem jest uzyskanie zadowalających efektów szczepienia, bowiem chorzy z obniżoną odpornością słabiej i często w sposób niewystarczający odpowiadają na standardową szczepionkę przeciw grypie. W celu wyselekcjonowania odpowiedniego dla tej grupy preparatu porównano skuteczność szczepionek z adiuwantem, szczepionek wysokodawkowych oraz dokonano przeglądu strategii polegających na podaniu dawki przypominającej, podaniu szczepionki śródskórnie i czasowym przerwaniu schematów leczenia immunosupresyjnego. Wysokodawkowa trójwalentna, inaktywowana szczepionka przeciw grypie z rozszczepionym wirusem (IIV3-HD) jest jak dotąd jedną z wiodących strategii poprawy odpowiedzi na szczepienie wśród pacjentów z HIV, pacjentów po przeszczepieniu narządu i u osób otrzymujących terapie immunosupresyjne z powodu chorób zapalnych. Kilka badań przeprowadzonych w tych populacjach wykazało silniejsze odpowiedzi humoralne po podaniu IIV3-HD niż po podaniu standardowej szczepionki trójwalentnej, przy zachowaniu porównywalnego profilu bezpieczeństwa. W związku z tym niektóre towarzystwa naukowe stwierdziły, że szczepionka przeciw grypie w dużych dawkach może być preferowaną opcją dla pacjentów z obniżoną odpornością. Jednak potrzebne są większe randomizowane badania kontrolne, aby potwierdzić względną immunogenność i bezpieczeństwo IIV3-HD, innych szczepionek czy niestandardowych strategii szczepień u osób z obniżoną odpornością.