Infekcja rany chirurgicznej (SSI – surgical site infection) jest częstym problemem chirurgicznym – wydłuża czas hospitalizacji, zwiększa częstość ponownych hospitalizacji, jak również przyjęcia na oddział intensywnej terapii czy opóźnia rozpoczęcie terapii adiuwantowej po leczeniu chirurgicznym¹. Jest też niezależnym czynnikiem ryzyka wystąpienia przepukliny w bliźnie¹.

Infekcje rany chirurgicznej należy zaliczyć do grupy zakażeń skóry i tkanek miękkich. W ramach SSI z kolei można wyróżnić dwie podgrupy: infekcje w linii cięcia i narządu/okolicy narządu. Infekcje w linii cięcia można dalej podzielić na powierzchowne (skóry i tkanki podskórnej) oraz głębokie (głęboka tkanka podskórna, mięśnie i powięź)^1,2.

W ostatnich dekadach zaproponowano i wdrożono wiele rekomendacji w celu zapobiegania zakażeniom miejsca operowanego. Do takich zaleceń należy zaliczyć: protokoły oczyszczania skóry przed operacją, usuwanie włosów, utrzymanie normotermii pacjenta podczas zabiegu, przedoperacyjną profilaktykę antybakteryjną, używanie plastikowych adhezyjnych barier na skórę, sterylność narzędzi, przygotowanie jelita grubego w chirurgii kolorektalnej, odroczone zamknięcie rany, długość rany^3,4.

Na rozwój infekcji rany operacyjnej ma wpływ wiele czynników. Należą do nich również te ze strony pacjenta: wiek, chorobowość, palenie tytoniu, otyłość, niedożywienie, immunosupresja, nowotwory i klasa zanieczyszczenia rany^5,6.

Zabieg ze wskazań nagłych jest istotnym czynnikiem ryzyka zakażenia miejsca operowanego z powodu kontaminacji, przedłużającego się czasu operacji oraz najczęściej wysokiej punktacji w skali American Society of Anesthesiologists (ASA)¹.