Uważa się, że ospa jest jednorazową infekcją. Istnieje kilka podtypów wirusa, jednak przeciwciała wytwarzane podczas kontaktu z jednym z wirusów zapewniają ochronę przed ponowną infekcją innymi typami wirusa ospy. Diagnostyka ospy najczęściej nie sprawia problemu ze względu na charakterystyczny obraz kliniczny. Opisano przypadek dwuletniej dziewczynki, u której ospę pierwotnie rozpoznano jako kontaktowe zapalenie skóry spowodowane przez miękki opatrunek ortopedyczny. Leczenie ospy jest głównie objawowe, jednak w ciężkich przypadkach stosowane jest leczenie przeciwwirusowe. U opisywanego dziecka zastosowano acyklowir, miejscowo puder wysuszający oraz żel z octenidyną.

Opis przypadku

Do gabinetu lekarza dermatologa zgłosiła się mama z dwuletnim dzieckiem. Dziewczynka została skierowana na konsultację przez lekarza ortopedę z podejrzeniem kontaktowego zapalenia skóry (ryc. 1). Wcześniej była leczona miękkim opatrunkiem ortopedycznym z powodu złamania obojczyka. Po siedmiu dobach wystąpił świąd w miejscach przylegania opatrunku. Mama zauważyła zmiany skórne o charakterze drobnych plamek, które początkowo były zlokalizowane w miejscach kontaktu z opatrunkiem. W drugiej dobie wykwity zaczęły ewoluować w kierunku grudek i pęcherzyków, zajmując również skórę poza miejscem przylegania opatrunku. Zdjęto opatrunek ortopedyczny. Podczas wizyty w gabinecie dermatologicznym największe nasilenie zmian stwierdzono w miejscu przylegania opatrunku, ponadto pojedyncze plamki i grudki, a także pęcherzyki na głowie oraz śluzówkach jamy ustnej. Dziecko gorączkowało do 38,5°C. Rozpoznano ospę wietrzną. Zlecono acyklowir w dawce 100 mg podawany przez 7 dni 5 razy dziennie, następnie przez kolejne 7 dni 3 razy dziennie. Miejscowo zastosowano (rano i po południu) puder płynny zawierający: talk, tlenek cynku oraz taninę. Na noc zalecono smarowanie chorobowo zmienionej skóry żelem z octenidyną w celu prewencji nadkażenia bakteryjnego. Następnego dnia dziewczynka gorączkowała do 39°C, wtedy też pojawiły się nοwe wykwity. Po dwóch dobach leczenia gorączka spadła, nie obserwowano powstawania nowych zmian skórnych (ryc. 2). W kolejnych dobach obserwowano ewolucję wykwitów w kierunku nadżerek i strupków (ryc. 3). Po 15 dobach leczenia na skórze pozostały zmiany pozapalne (ryc. 4).