Dążymy do celu
Opatrunki piankowe w leczeniu trudno gojących się ran
Lek. Dorota Mehrholz
Dr hab. med. prof. nadzw. Wioletta Barańska-Rybak
Szacuje się, że w Polsce jest ok. 600 tys. pacjentów z trudno gojącą się raną. W ostatnim pięcioleciu na polski rynek wprowadzono cały wachlarz nowoczesnych opatrunków specjalistycznych przeznaczonych do trudno gojących się ran. W poniższym opracowaniu w praktyczny i prosty sposób przedstawiono cechy opatrunków piankowych.
Liczba pacjentów z trudno gojącymi się ranami rośnie z roku na rok. Szacuje się, że obecnie w Polsce jest ok. 600 tys. pacjentów z aktywnym owrzodzeniem. Największy odsetek stanowią chorzy na przewlekłą niewydolność żylną w stadium C5. Owrzodzenia niedokrwienne oraz zespół stopy cukrzycowej zajmują odpowiednio drugie i trzecie miejsce.[1]
Opieka nad chorymi z raną trudno gojącą się wymaga podejścia interdyscyplinarnego oraz ścisłej współpracy flebologów, chirurgów naczyniowych, dermatologów oraz lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej.
Nie istnieje uniwersalna recepta ani schemat postępowania dla wszystkich pacjentów z owrzodzeniem przewlekłym, przy czym w przypadku każdej rany obowiązują wytyczne postępowania zgodne ze strategią TIME. Jest to schemat opracowany dzięki doświadczeniu ekspertów z zakresu leczenia ran przewlekłych. Celem stosowania strategii TIME jest przywrócenie fizjologii procesu gojenia. Znajomość i postępowanie zgodnie z wyżej wymienionym systemem obowiązuje każdą osobę, która angażuje się w leczenie i opiekę nad raną trudno gojącą się: lekarzy, pielęgniarki oraz opiekunów niebędących pracownikami służby zdrowia. Strategia TIME składa się z czterech etapów, których pierwsze litery pochodzą od angielskich nazw:
T – tissue debridement – opracowanie tkanek, usunięcie tkanek martwiczych, strupów, zrogowaciałego naskórka, włóknika;
I – infection – kontrola zakażenia i zapalenia – stosowanie środków odkażających, pobieranie wymazów z ran, stosowanie antybiotykoterapii ogólnoustrojowej;
M – moisture balance – utrzymywanie odpowiedniej wilgotności rany poprzez stosowanie opatrunków wiążących nadmierny wysięk lub dostarczających wilgoci w ranach nadmiernie przesuszonych;
E – epidermization stimulation, edges – opracowanie brzegów rany w taki sposób, aby pobudzać naskórkowanie.[2]
Obecnie na liście refundacyjnej widnieje ok. 200 różnych preparatów. Do wyboru są opatrunki: hydrokolidowe, hydrowłókniste, żele amorficzne, opatrunki superabsorbcyjne, alginianowe.[3] Dobór opatrunku zależy od stadium gojenia rany, obecności zakażenia i głębokości rany.[4]
Opatrunki piankowe
Wyroby piankowe spełniają wymagania stawiane idealnemu opatrunkowi.[5] W opinii autorów to najbezpieczniejsze opatrunki, które można zalecić w opiece nad raną, bez ryzyka pogorszenia stanu miejscowego w przypadku ich nieprawidłowego dobrania do et...
