Szczep MRSA po raz pierwszy wyizolowano od pacjentów w latach 60. XX wieku, a w ciągu kolejnych 20 lat doszło do globalnego rozprzestrzenienia się tego szczepu bakterii. Początkowo uważano, że MRSA jest tylko patogenem szpitalnym, ale badania epidemiologiczne z ostatnich 15 lat pokazują, że więcej jest szczepów MRSA izolowanych od pacjentów ambulatoryjnych.[5] Udział MRSA w zakażeniach inwazyjnych w Polsce określa się na 15-20 proc.[6] Do grup szczególnie narażonych na infekcję MRSA należą: dzieci, osoby po 65. r.ż, narkomani, przewlekle chorzy oraz pacjenci poddawani długiej hospitalizacji, osoby z nabytymi niedoborami odporności i mieszkające w małych społecznościach, np. żołnierze, mieszkańcy domów dziecka i więzień.[7-10] Czynnikiem zwiększającym ryzyko infekcji wywołanej przez MRSA o 25 proc. jest bezobjawowe nosicielstwo szczepu w przedsionku nosa. W populacji amerykańskiej nosicielstwo S.aureus stwierdzane jest w 28-32 proc., z czego 0,9-1,5 proc. to szczepy MRSA.[11] Grupą pacjentów, u których nosicielstwo S.aureus jest szczególnie wysokie, są osoby chorujące na atopowe zapalenie skóry.[12]

MRSA jest częstym czynnikiem etiologicznym bakteriemii, zapaleń wsierdzia, zakażeń kości oraz skóry i tkanek miękkich. Wywoływane infekcje mają ciężki przebieg i charakteryzują się wysoką śmiertelnością. Zastosowanie antybiotyków w infekcjach gronkowcowych pozwoliło na obniżenie śmiertelności z 80 proc. na 15-50 proc., co jednak dalej jest wysokim wskaźnikiem.[13] W artykule przedstawiono przypadek pacjenta z masywnym zakażeniem tkanek miękkich twarzy imitującym promienicę, wywołanym przez szczep MRSA.