Temat numeru

Co wiemy na temat mięczaka zakaźnego – przegląd piśmiennictwa

dr n. med. Luiza Marek-Józefowicz1,2
mgr Małgorzata Grochocka1
dr n. med. Tadeusz Tadrowski1,2

1Katedra Dermatologii i Wenerologii, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

2Klinika Dermatologii, Chorób Przenoszonych Drogą Płciową i Immunodermatologii, Szpital Uniwersytecki nr 1 im. dr. Antoniego Jurasza w Bydgoszczy

Adres do korespondencji:

dr n. med. Luiza Marek-Józefowicz

Klinika Dermatologii, Chorób Przenoszonych Drogą Płciową i Immunodermatologii

Szpital Uniwersytecki nr 1 im. dr. Antoniego Jurasza

ul. M. Skłodowskiej-Curie 9, 85-094 Bydgoszcz

e-mail: luiza.marek@cm.umk.pl

  • Obraz kliniczny mięczaka zakaźnego
  • Zasady diagnostyki i dalszego postępowania
  • Przegląd metod aktywnego leczenia

Mięczak zakaźny (MC – molluscum contagiosum) jest łagodną, samoograniczającą się, infekcyjną dermatozą, występującą najczęściej u dzieci, u dorosłych aktywnych seksualnie oraz u osób z osłabioną odpornością. Do zakażenia dochodzi przeważnie drogą bezpośredniego kontaktu, a kliniczną manifestacją jest występowanie guzków z pępkowatym zagłębieniem w części centralnej.

Etiologia i epidemiologia

Czynnikiem etiologicznym MC jest duży wirus zawierający dwuniciowy DNA, z rodziny Poxviridae, rodzaju Molluscipox. MC występuje na całym świecie, najczęściej u dzieci w wieku od 3 do 10 lat, rzadko poniżej 1 r.ż., może również dotyczyć młodzieży i dorosłych. Nie stwierdza się różnic w częstości występowania między płciami. MCV (molluscum contagiosum virus) ma 4 różne podtypy: MCV-1, MCV-2, MCV-3, MCV-4. Najczęściej stwierdzanym podtypem jest MCV-1, który powszechniej występuje u dzieci oraz na obszarach geograficznych o ciepłym klimacie, następnie MCV-2, odpowiedzialny przede wszystkim za zmiany skórne u osób zakażonych HIV (human immunodeficiency virus), znacznie rzadsze są podtypy MCV-3 i MCV-4, stwierdzane głównie w Azji i Australii1. W badaniu przeprowadzonym przez Trčko i wsp. wśród 203 pacjentów z MC zaobserwowano częstsze występowanie MCV-1 u dzieci, natomiast u dorosłych kobiet przeważał genotyp MCV-22,3.

MCV charakteryzuje się wysokim stopniem epidermotropizmu, replikuje się w cytoplazmie komórek w ciągu 3-6 tygodni. Do tej pory zidentyfikowano 4 geny wirusa, które kodują białka mogące zmienić aktywację czynnika jądrowego κB (NF-κB – nuclear factor κB): MC159, MC160, MC132 i MC005. NF-κB jest kompleksem białek jądrowych obecnych w komórkach dendrytycznych, które regulują transkrypcję DNA, wpływają na syntezę prozapalnych cytokin (takich jak TNF, IL-1, IL-6) oraz biorą udział w aktywacji wrodzonej i nabytej odpowiedzi immunologicznej4,5.

MCV jest transmitowany przez bezpośredni kontakt z zakażoną skórą, który może mieć charakter seksualny, nieseksualny, lub też poprzez autoinokulację. Ponadto do zakażenia może dojść wskutek zażywania wspólnych kąpieli, stosowania wspólnych gąbek l...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Obraz kliniczny

U pacjentów z MC stwierdza się obecność na skórze twardych okrągłych guzków wielkości od 2 do 5 mm, barwy różowej lub w kolorze skóry, [...]

Rozpoznanie

Diagnostyka laboratoryjna nie jest rutynowo wymagana. Podstawę rozpoznania stanowi obraz kliniczny, dodatkowo w ocenie dermatoskopowej w powiększeniu 10-krotnym stwierdza się wielozrazikowe, białożółte obszary [...]

Leczenie

Biorąc pod uwagę samoograniczający się przebieg infekcji, decyzję o podjęciu terapii należy podejmować w zależności od lokalizacji zmian, ich rozległości oraz przebiegu MC. [...]

Podsumowanie

Chorzy z MC stanowią duży odsetek pacjentów zgłaszających się do lekarzy dermatologów i lekarzy rodzinnych. Biorąc pod uwagę samoograniczający się przebieg i łagodny charakter [...]
Do góry