Rak podstawnokomórkowy (BCC – basal cell carcinoma) to najczęstszy nowotwór złośliwy skóry, a liczba zachorowań w tym zakresie stale rośnie. BCC charakteryzuje się powolnym wzrostem, miejscową złośliwością i bardzo niewielkim ryzykiem przerzutów. Za główny czynnik etiologiczny uznaje się nadmierną ekspozycję na promieniowanie ultrafioletowe. Do innych czynników ryzyka powstania BCC zalicza się predyspozycje genetyczne (niektóre genodermatozy), fototyp I i II wg skali Fitzpatricka oraz immunosupresję¹.

Klinicznie BCC manifestuje się jako blaszka, grudka lub guzek różowoczerwonej barwy, często z perełkowatym wałem, nadżerką lub owrzodzeniem na powierzchni. W zależności od obrazu klinicznego i dermoskopowego wyróżnia się kilka postaci BCC, m.in. powierzchowną, guzkową, barwnikową, twardzinopodobną, wrzodziejącą^1,2.

Do charakterystycznych cech dermoskopowych BCC (ryc. 1A i 2A) należą szaroniebieskie ziarnistości bądź gniazda, struktury typu koła ze szprychami, struktury przypominające liście klonu, drzewkowate naczynia krwionośne, a także obecność powierzchow...