Z uwagi na położenie i pełnione funkcje skóra jest najbardziej narażona na szkodliwe działanie środowiska zewnętrznego. Do istotnych czynników środowiskowych, które mogą wpływać na jej stan, należy promieniowanie ultrafioletowe (UV). Jego główne, naturalne i najlepiej poznane źródło stanowi słońce. Spośród 100% UV docierającego do powierzchni skóry aż 95% jest absorbowane i rozpraszane w poszczególnych warstwach naskórka oraz skóry właściwej.

Ekspozycja skóry na światło słoneczne powoduje liczne reakcje biologiczne. Skórne efekty promieniowania nadfioletowego dzieli się na wczesne (pojawiające się w ciągu kilku do kilkudziesięciu godzin od ekspozycji na UV) oraz późne (które stają się widoczne na skórze po miesiącach i latach).

Najczęstszy i najbardziej znany bezpośredni efekt końcowy biologicznego działania promieni UV stanowi poparzenie słoneczne. Jest ono reakcją fototoksyczną. Duże dawki powodują rumień i obrzęk, określane jako oparzenie słoneczne. W wyniku intensywnej reakcji w miejscach eksponowanych na słońce mogą powstać pęcherze. Należy pamiętać, że każda postać rumienia jest oparzeniem, czyli zjawiskiem niekorzystnym dla skóry. Oparzenia słoneczne w dzieciństwie, zwłaszcza do 12 r.ż., są istotnym czynnikiem rozwoju czerniaka oraz niebarwnikowych nowotworów skóry (raków podstawno- i kolczystokomórkowych).