Szanowni Państwo, drodzy Czytelnicy!

Kilka miesięcy temu zajmowaliśmy się załamkiem P i rytmem zatokowym, ale w kontekście 3-kanałowej analizy holterowskiej. Tym razem chciałbym przypomnieć kilka patologii załamka P, choć na pewno doskonale się Państwo orientują w tym zagadnieniu. Oczywiście mówimy o załamku P zatokowym w rejestracji 12-odprowadzeniowej.

U wielu chorych obserwujemy zmiany morfologii załamka P – zmiany jego amplitudy, wydłużenie czasu trwania lub jedno i drugie. Świetnie są nam znane pojęcia „P mitrale” i „P pulmonale”, ale czy umiemy powiedzieć, dlaczego akurat tak wyglądają zmienione załamki P? Czy mamy wiedzę o zaburzeniach przewodzenia śródprzedsionkowego? Czy wiemy, jak przedstawia się ich zapis EKG?

Na początek przypomnijmy, jak powinien wyglądać prawidłowy zatokowy załamek P. Musi on spełniać następujące kryteria:

• czas trwania <120 ms
• dodatni w odprowadzeniach I, II, aVF
• ujemny w aVR
• dodatni, dwufazowy lub ujemny w III
• aVL – może być ujemny, dwufazowy lub dodatni
• V1-V2 – dwufazowy, dodatni lub ujemny
• V3-V6 – dodatni
• amplituda załamka P w odprowadzeniach kończynowych nie powinna przekraczać 2,5 mm (0,25 mV), a w odprowadzeniu V1, jeśli jest dwufazowy, faza dodatnia nie może przekraczać 1,5 mm (0,15 mV)
• oś załamka P, jeśli jest oznaczona, powinna mieścić się w granicach od 0 do +75 stopni.