Wytyczne
Pacjent z częstoskurczem nadkomorowym – omówienie wytycznych ESC 2019
lek. Paulina Przyżycka
lek. Michał Kałowski
prof. dr hab. n. med. Jerzy Krzysztof Wranicz
- Od czasu publikacji poprzednich wytycznych European Society of Cardiology (ESC) dotyczących leczenia częstoskurczów nadkomorowych minęło 16 lat; w tym czasie dokonał się istotny postęp w diagnostyce i leczeniu, szczególnie inwazyjnym, tego rodzaju arytmii, co zaowocowało korektą wielu zaleceń
- W artykule omówiono najważniejsze zalecenia zawarte w uaktualnionych w 2019 r. wytycznych ESC dotyczących tej problematyki, z naciskiem na schematy postępowania przydatne w codziennej praktyce lekarskiej
Częstoskurcz nadkomorowy (SVT – supraventricular tachycardia) to termin stosowany do określenia zbioru tachyarytmii nadkomorowych, tradycyjnie z wyłączeniem migotania przedsionków, któremu poświęcone są osobne wytyczne. U podłoża wszystkich SVT leży zaburzenie powstawania lub przewodzenia impulsów elektrycznych pochodzące z okolic pęczka Hisa lub części układu bodźcoprzewodzącego powyżej tej struktury. W praktyce klinicznej SVT może objawić się w EKG jako częstoskurcz z wąskimi (≤120 ms) lub szerokimi (>120 ms) zespołami QRS, z których zdecydowana większość prezentuje się jako rytmy regularne. Pacjenci z SVT stanowią łącznie niemałą grupę chorych. Szacuje się, że arytmie zaliczane do SVT dotykają 2,25 na 1000 osób, przy czym częstość ich występowania rośnie wraz z wiekiem i u chorych >65 roku życia jest 5-krotnie wyższa niż w populacji ogólnej1.
Obraz kliniczny i diagnostyka SVT
Podstawowymi elementami diagnostyki są przede wszystkim wnikliwe zebranie wywiadu lekarskiego (włączając w to wywiad rodzinny pacjenta) oraz dokładne badanie przedmiotowe. Powyższe elementy są szczególnie istotne, gdy brakuje dokumentacji elektrokardiograficznej przebiegu arytmii.
Głównymi objawami zgłaszanymi przez pacjentów z tachyarytmią nadkomorową są kołatania serca, najczęściej o nagłym początku i zakończeniu (z wyjątkiem tachykardii zatokowej). Do objawów towarzyszących należą niekiedy osłabienie, duszność, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, a także zawroty głowy, zasłabnięcia i omdlenia. Nasilenie arytmii zależy w największym stopniu od częstości rytmu komór w trakcie arytmii oraz od wieku pacjenta i współwystępowania organicznej choroby serca2.
Wystąpienie wspomnianych dolegliwości u pacjenta w pierwszych dekadach życia sugeruje arytmię nadkomorową powstającą w mechanizmie reentry – najczęściej częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT – atrioventricular re-entrant tachycardia) ...
Bezpośrednie zagrożenie nagłym zgonem sercowym w przebiegu szybkich arytmii nadkomorowych jest niewielkie i ogranicza się do nielicznej grupy chorych, głównie z zespołem Wolfa-Parkinsona-White’a (WPW) i napadami AF3.
