A może wprowadzenie do rozwiązań problemów finansowania ochrony zdrowia za pomocą hybrydowego, czyli mieszanego, modelu sprawdziłoby się w warunkach polskich?

Samo zwiększanie poziomu finansowania nie rozwiąże problemów. Wymagany jest wzrost efektywności gospodarowania przeznaczanymi na ochronę zdrowia środkami, identyfikacja kluczowych obszarów wymagających inwestycji/rozwoju w średnio- i długookresowej perspektywie oraz wypracowanie konsensusu wobec konieczności zrównoważenia stale rosnących oczekiwań pacjentów. Konsensus jest konieczny również w kontekście rosnącej podaży zaawansowanych technologii medycznych oraz możliwości płatnika. Istotne jest przy tym poprzedzenie działań reformatorskich pogłębioną analizą stanu rzeczy, określeniem strategicznych celów oraz wypracowaniem praktycznych rozwiązań w zakresie monitorowania i korygowania procesu ich wdrażania. Warunkiem sukcesu będzie objęcie reformą wszystkich elementów sytemu: od POZ, przez AOS, szpitale, diagnostykę, opiekę długoterminową, aż po usługi sanatoryjne i rehabilitację.

System ochrony zdrowia jest bowiem wielowymiarowy, a jego segmenty, których rola i znaczenie podlegają szybkim zmianom, muszą nie tylko ze sobą bezproblemowo współpracować, ale także realizować wspólną strategię, koncentrując się na priorytetowych z punktu widzenia zdrowia publicznego obszarach. Podejście takie powinno pozwolić na realizację jednego z podstawowych celów reform, tj. zwiększenie efektywności, umożliwiając np. wypracowanie właściwej proporcji pomiędzy liczbą i obłożeniem łóżek szpitalnych, gdzie pobyt pacjenta kosztuje 300-500 zł dziennie, oraz łóżek w ramach opieki sanatoryjnej, szpitali uzdrowiskowych oraz opieki długoterminowej, gdzie koszt pobytu pacjenta zaczyna się od 100 zł dziennie.

Należy także zwrócić uwagę na to, że ze względu na dynamikę zachodzących w ochronie zdrowia procesów epidemiologicznych, demograficznych oraz ekonomicznych jakakolwiek reforma oparta na długoterminowej strategii musi podlegać systematycznej weryfikacji i korektom. Najbliższe lata powinny być pogłębieniem procesu realokacji środków finansowych pomiędzy poszczególnymi obszarami terapeutycznymi. Konieczne jest to głównie z powodu historycznego przeszacowania lub niedoszacowania procedur, lecz także zmieniających się kosztów, np. cen technologii, wynagrodzeń specjalistów.

Proces ten rozpoczął się częściowo już w 2016 roku (kardiologia, diagnostyka obrazowa, psychiatria) i będzie kontynuowany. Co ciekawe, wiele krajów regionu Europy Środkowo-Wschodniej rozpoczęło lub rozważa rozpoczęcie szeroko zakrojonych projektów...