Zespół Antona-Babińskiego jest przykładem anozognozji związanej ze ślepotą korową. W zespole tym pacjent mimo obiektywnych dowodów ślepoty wypiera się jej i konfabuluje. W artykule przedstawiono przypadek 19-letniej pacjentki z przemijającym zespołem Antona-Babińskiego, spowodowanym niedokrwieniem płatów czołowych, ciemieniowych i potylicznych.

Wprowadzenie

Zespół Antona-Babińskiego to stan, w którym pacjenci zaprzeczają swojej ślepocie mimo obiektywnych dowodów utraty wzroku, a ponadto zmyślają, aby wspierać swoje stanowisko. Jest rzadką chorobą spotykaną w uszkodzeniach płata potylicznego mózgu. Przy całkowitym zniszczeniu pola 17 Brodmanna występuje ślepota korowa, jeśli jednak zniszczone są dodatkowo pola 18 i 19, pacjent może zaprzeczać temu faktowi i utrzymywać, że cały czas widzi. Zespół opisali Gabriel Anton w 1899 i Józef Babiński w 1914 roku.¹ Natomiast pierwszy, dostępny w piśmiennictwie, opis tej choroby przedstawił francuski pisarz renesansu Montaigne (1533-1592), opisując w swojej drugiej książce „Les Essais” przypadek szlachcica, który nie wierzył, że jest ślepy, mimo oczywistych dowodów.² Choroba jest formą anozognozji, czyli braku wiedzy, świadomości i dostrzegania obiektywnie istniejących deficytów.^3,4

W artykule przedstawiono przypadek 19-letniej pacjentki z przemijającym zespołem Antona, spowodowanym niedokrwieniem płatów czołowych, ciemieniowych i potylicznych. Podobny opisany przypadek zdarzył się w szpitalu klinicznym San Carlos w Madrycie.⁵ W piśmiennictwie światowym zespół Antona najczęściej jest powikłaniem udaru lub uszkodzenia płatów potylicznych. Ta rzadka choroba doczekała się nawet ekranizacji w jednym z odcinków popularnego serialu „Dr House” oraz była przedmiotem rozważań w anglojęzycznych powieściach Ruperta Thomsona i Petera Wattsa.

Opis przypadku

Dziewiętnastoletnia pacjentka została przyjęta na SOR z powodu podejrzenia zatrucia propranololem. Z wywiadu wynika, że 3 lata wcześniej wszczepiono jej stymulator serca. Na SOR-ze pacjentka była nieprzytomna, z bradykardią. Wykonano płukanie żołądka, podłączono pompę infuzyjną z norepinefryną. Nastąpiło zatrzymanie krążenia. Pacjentkę zaintubowano, rozpoczęto reanimację zgodnie ze schematem ALS, którą kontynuowano aż do powrotu rytmu serca, przez 50 minut. Następnie kobietę przyjęto na oddział intensywnej opieki medycznej.