Medycyna snu w odniesieniu do dzieci jest wciąż młodą dziedziną, a świadomość społeczna problemów nocy pozostaje niewielka. Rzetelne opracowania poświęcone tematyce snu, normom rozwojowym oraz zaburzeniom nocnym są nieliczne. Według powszechnego przekonania wszystkie wybudzenia nocne są normą, a dzieci z nich po prostu wyrastają, zatem ingerencja z zewnątrz nie jest potrzebna.

Częstość występowania zaburzeń snu wśród dzieci zaczęła w ostatniej dekadzie się zwiększać. Problemy z zasypianiem i nocnymi wybudzeniami są coraz częściej powodem wizyty w gabinetach pediatrycznych. Rodzice po przeszukaniu internetu lub zasięgnięciu opinii znajomych zgłaszają się do lekarza, oczekując pomocy (często farmakologicznej) w nocnych zmaganiach. W związku z tym, że tematyka snu jest traktowana marginalnie podczas kształcenia medycznego, lekarze często mają trudności w ocenie wagi zaburzenia i z podjęciem adekwatnego działania. W niniejszym opracowaniu chciałabym się skupić na kłopotach z zasypianiem i wybudzeniami nocnymi niezwiązanymi z problemami ogólnomedycznymi.

Zaburzenie dziecka czy zaburzenie rodziny?

W chorobach somatycznych określenie, kto jest pacjentem, zwykle nie budzi wątpliwości. Mimo że bezsprzecznie powodują one cierpienie również osób z najbliższego otoczenia chorego, to leczenie i poprawa stanu pacjenta przywracają równowagę w relacjach z bliskimi. W przypadku zaburzeń psychicznych ta kwestia nie jest już tak oczywista. Trudności psychologiczne dzieci, zwłaszcza małych, są często przejawem zaburzeń w całym systemie rodzinnym. Występujące objawy są nieświadomie podtrzymywane i utrwalane przez opiekunów, co w konsekwencji prowadzi do konsultacji medycznych.