prof. dr hab. n. med. Jarosław Peregud-Pogorzelski

Szanowni Państwo!

Zachęcam Państwa do zapoznania się z kolejnym interesującym numerem „Pediatrii po Dyplomie”, w którym znalazło się wiele ciekawych artykułów. Niektóre z nich zasługują na szczególną rekomendację.

Częstym powodem zgłaszania się rodziców z dziećmi na konsultacje do endokrynologa są zaburzenia dojrzewania. Zazwyczaj problemem są objawy przedwczesnego pokwitania. Znacznie rzadziej rozpoznajemy opóźnione dojrzewanie. W artykule „Zasady postępowania w przypadku opóźnionego dojrzewania” przedstawiono klasyfikację i postaci opóźnionego dojrzewania z uwzględnieniem obrazu klinicznego hipogonadyzmu hipergonadotropowego i hipogonadyzmu hipogonadotropowego oraz algorytm postępowania diagnostyczno-terapeutycznego.

W obecnej sytuacji epidemicznej przypominanie o chorobach, które nie przestały istnieć, ma swoje uzasadnienie. Artykułem „Zakażenie HIV u dzieci” postanowiliśmy przypomnieć Państwu objawy kliniczne, przebieg zakażenia, zasady leczenia, wskazania do wykonania testu oraz czas, w jakim należy wdrożyć profilaktykę poekspozycyjną po narażeniu na zakażenie HIV.

Urazy głowy u niemowląt i małych dzieci powstałe wskutek użycia przemocy pozostają wyzwaniem diagnostycznym. Są one zbyt rzadko rozpoznawane, a częstość ich występowania jest niedoszacowana w statystykach. Przypuszcza się, że ma to związek nie tylko z brakiem możliwości zebrania wywiadu od samego pacjenta lub jego niechęcią do relacjonowania przemocy wynikającą ze stadium rozwoju, lecz także z brakiem specyficznych objawów u najmłodszych pacjentów i obawą przed formułowaniem rozpoznania, które może niesłusznie obciążyć opiekunów. Tym bardziej zachęcam do zapoznania się z artykułem „Nieprzypadkowe urazy – potrząsanie jako przyczyna uszkodzenia OUN u dzieci”, w którym przedstawiono aktualną wiedzę z zakresu epidemiologii i obrazu klinicznego nieprzypadkowych urazów głowy u niemowląt i małych dzieci oraz najnowsze rekomendacje diagnostyczne American Academy of Pediatrics z 2020 roku.

Odpływ pęcherzowo-moczowodowy to wada układu moczowego polegająca na cofaniu się moczu z pęcherza moczowego do górnych dróg moczowych. Kliniczna istotność tego zaburzenia wynika z założenia, że predysponuje ono do zakażeń układu moczowego mogących prowadzić do powstawania blizn w miąższu nerek, rozwoju nadciśnienia tętniczego oraz schyłkowej niewydolności nerek. Istnieje wiele kontrowersji dotyczących diagnostyki, sposobu oraz czasu leczenia odpływu pęcherzowo-moczowodowego. Od wielu lat trwają próby ustalenia postępowania w tym zaburzeniu i stworzenia jednolitych wytycznych. W artykule „Standardy postępowania u dzieci z odpływem pęcherzowo-moczowodowym” przedstawiono współczesne poglądy na diagnostykę i leczenie odpływu pęcherzowo-moczowodowego i wiążące się z tym kontrowersje. Podsumowano również zalecenia European Association of Urology i American Urological Association, a także wyniki badań dotyczących postępowania z dziećmi z tym zaburzeniem.

Udzielanie świadczeń zdrowotnych za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności w dobie pandemii COVID-19 stało się powszechnym działaniem lekarzy, dlatego zachęcam Państwa do zapoznania się z artykułem „Obowiązki prawne lekarzy udzielających teleporad”.

W bieżącym wydaniu „Pediatrii po Dyplomie” znalazło się także wiele innych bardzo interesujących doniesień, które polecam Państwa uwadze.