Zastosowanie precyzyjnych elementów retencyjnych u pacjentów z resztkowym uzębieniem pozwala na uzyskanie dobrych efektów estetycznych i funkcjonalnych

Warunkiem umożliwiającym użytkowanie protezy przez pacjenta jest jej umocowanie w jamie ustnej. Najprostszy i najbardziej rozpowszechniony sposób umocowania protez częściowych polega na zastosowaniu klamer.[2] Często jednak rozmieszczenie braków zębowych umożliwia jedynie takie umocowanie klamer, które ze względów estetycznych nie jest akceptowane przez pacjentów. W takich przypadkach alternatywą są uzupełnienia wykonane z precyzyjnymi elementami retencyjnymi.[3,4] Zaczepy retencyjne zakotwiczają protezę na filarach protetycznych, pozwalając, w odróżnieniu od tradycyjnych klamer, na kontrolowanie wielkości i sposobu oddziaływania sił przenoszonych na filary i bezzębny wyrostek zębodołowy. Podczas dynamicznej fazy żucia zapewniają oddziaływanie sił pionowych na zęby filarowe, wpływając na korzystną stymulację bezzębnych wyrostków zębodołowych.[5]

Protezę nakładową typu overdenture można określić jako ruchomą protezę stomatologiczną, pokrywającą na całej powierzchni korzeń lub korzenie resztkowego uzębienia.[1] Wykorzystuje ona korzenie zębów, które mogły być dyskwalifikowane jako konwencjonalne filary protetyczne.[6] Zachowanie korzeni resztkowego uzębienia zapewnia lepszą retencję i stabilizację uzupełnień protetycznych. Ponadto pozwala zachować kształt, wielkość i strukturę wyrostka zębodołowego. Crum i Rooney zaobserwowali w okresie czterech lat, że zachowanie korzeni zębów w żuchwie do utrzymania protez nakładowych w sposób ewidentny zmniejszyło resorpcję wyrostka zębodołowego. W obserwacji u pacjentów użytkujących protezy typu overdenture zanik wyrostka zębodołowego w odcinku przednim w żuchwie wyniósł 0,6 mm, podczas gdy u użytkowników protez całkowitych 5 mm.[7]