Spojrzenie otolaryngologa na zabieg stosowany rutynowo w leczeniu implantologicznym

Uważa się, że podniesienie dna zatoki szczękowej jest „bezpieczną i przewidywalną” procedurą. Jednakże zabieg ten może mieć niekorzystny wpływ na delikatną homeostazę zatoki szczękowej. Występujące jednocześnie schorzenia ogólnoustrojowe czy stany zapalne zatoki szczękowej mogą sprzyjać rozwojowi powikłań pooperacyjnych i negatywnie wpływać na wynik chirurgicznego leczenia.

Aby uniknąć niekorzystnego wyniku leczenia stomatologicznego, wskazane jest postępowanie obejmujące trzy etapy:

1. Postępowanie przedoperacyjne, głównie wywiad stomatologiczny i otolaryngologiczny mające wykryć ewentualne przeciwwskazania do operacji. W przypadku wątpliwości konieczna jest ocena specjalisty otolaryngologa często uzupełniona o diagnostykę radiologiczną (CT zatok obocznych nosa, endoskopię nosa z oceną ujść naturalnych zatok).

2. Etap zapobiegawczo-terapeutyczny mający na celu korygowanie (głównie za pomocą chirurgii endoskopowej) przeciwwskazań strukturalnych upośledzających drożność ujść zatok obocznych nosa.

3. Etap diagnostyczno-terapeutyczny jest wymagany tylko wtedy, gdy powikłania zapalne zatok obocznych nosa powstają po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej, i ma na celu zapewnienie wczesnej diagnozy i natychmiastowego leczenia zapalenia zatoki szczękowej.

Celem pracy jest przekazanie spojrzenia otolaryngologa na zagadnienie podniesienia dna zatoki szczękowej głównie w aspekcie interdyscyplinarnym, co może być kluczem do pomyślnego wyniku.

Zatoka szczękowa – budowa i funkcje

Pierwszą operację podniesienia dna zatoki szczękowej z dojścia bocznego (tzw. lateral window sinus lift) wykonał w 1975 roku Tatum, a w 1994 roku Summers po raz pierwszy podniósł dno zatoki szczękowej metodą zamkniętą.

Zachęcające wyniki, stosunkowo mała inwazyjność tego typu zabiegów oraz możliwość równoczesnego wprowadzenia implantów spowodowały, że stosuje się je rutynowo w leczeniu implantologicznym.

Na konferencji w Babson College w 1996 roku w konsensusie stwierdzono, że podniesienie dna zatoki jest „bezpieczną i przewidywalną” procedurą zwiększenia wysokości kości wyrostka szczęki.[1] Dodatkowo wspomniano, że procedura ta ma wpływ na delikatną homeostazę zatoki szczękowej oraz że jednoczesne występowanie ogólnoustrojowych infekcji, stanów zapalnych nosa i zatok przynosowych może sprzyjać rozwojowi powikłań pooperacyjnych (szczególnie zatoki szczękowej), które mogą zagrozić dobremu wynikowi chirurgicznego leczenia.