Metoda rekonstrukcji protetycznej, która zmniejsza ryzyko uszkodzenia zęba podczas preparacji, a także pęknięcia korzenia podczas obciążenia w trakcie żucia

Standardowe wkłady z włókna szklanego stały się powszechną metodą rekonstrukcji zębów po leczeniu endodontycznym. Istnieją jednak sytuacje, w których ich użycie może być problematyczne.[1,2] Jednym z przykładów są kanały owalne. W takim przypadku okrągły przekrój standardowych wkładów kompozytowych wzmacnianych włóknem szklanym nie odpowiada morfologii tych kanałów, przez co wymagane jest znaczne usunięcie zdrowej zębiny w trakcie preparacji łoża dla wkładu.[3] Prowadzi to do zmniejszenia wytrzymałości korzenia i może powodować jego złamanie.

Standardowe wkłady z włókna szklanego są również krytykowane z powodu struktury molekularnej macierzy, w której zatopione są włókna. Ich matryca składa się głównie z wysoko usieciowanych polimerów, w których obecność licznych wiązań krzyżowych nie zapewnia odpowiedniego wiązania wkładu z żywicą łączącą i cementem kompozytowym.[4,5]. To powoduje zwiększone ryzyko odcementowania się wkładu.

Rozwiązaniem powyższych problemów jest zastosowanie wkładów z włókna szklanego formowanych indywidualnie. Unikalną właściwością jest obecność w ich strukturze matrycy wielofazowej, w której obok polimerów połączonych wiązaniami krzyżowymi znajdowały się także struktury linearne polimetakrylanu.[6,7] Te ostatnie są łatwo penetrowane przez cząsteczki żywicy łączącej, co zwiększa siłę wiązania wkładu i cementu kompozytowego. Taka struktura matrycy nazywana jest przenikającą się siecią polimerową (semi-interpenetrating polymer network – IPN).[8-10] Dzięki niej docięte z taśmy elementy łączą się ze sobą na zasadzie wzajemnego przenikania. W ten sposób zachodzi możliwość dowolnego łączenia poszczególnych fragmentów włókna i indywidualnego ukształtowania wkładu.[8]