Jak wykonać zabieg z uwzględnieniem wstecznego opracowania i wypełnienia kanału

Współczesną tendencją stomatologii jest dążenie do możliwie jak najmniejszej ingerencji w zdrowe tkanki zęba oraz przyzębia. Endodoncja jest utożsamiana przede wszystkim z pierwotnym oraz powtórnym leczeniem kanałowym. Poza szeroko rozpowszechnioną niechirurgiczną częścią obejmuje także zabiegi chirurgiczne na korzeniach zębów przeprowadzane z zastosowaniem mikroskopu endodontycznego.

Zabiegi mikrochirurgii endodontycznej obejmują przede wszystkim dwie procedury:

1) resekcję wierzchołka korzenia,

2) intencjonalną replantację zęba.

Pierwszy z tych zabiegów jest wykonywany na wszystkich zębach od siekacza centralnego do pierwszego trzonowca, natomiast replantację stosuje się głównie na drugich zębach trzonowych w związku z trudnym dostępem oraz grubą warstwą kości zbitej od strony policzkowej w tej okolicy w przypadku żuchwy. W Polsce, w przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych oraz innych krajów europejskich, zabiegi resekcji korzeni zębów wciąż są przeprowadzane przez chirurgów stomatologicznych bez odpowiedniego przygotowania endodontycznego.

Leczenie endodontyczne

Endodoncja to dział stomatologii, którego celem jest prewencja i leczenie zmian patologicznych przyzębia wierzchołkowego. Efekt ten jest uzyskiwany poprzez usunięcie zakażonej zębiny oraz miazgi lub wypełniającego wcześniej kanał materiału, a także skuteczną dezynfekcję za pomocą roztworów płuczących, takich jak podchloryn sodu czy chloroheksydyna, zakończoną szczelnym wypełnieniem systemu kanałowego. Sukces leczenia endodontycznego to brak biofilmu bakteryjnego lub obniżenie poziomu bakterii poniżej tolerancji układu immunologicznego pacjenta. Niestety bardzo częstym zjawiskiem w przypadku zębów leczonych endodontycznie, szczególnie zębów przedtrzonowych, korzeni mezjalnych dolnych zębów trzonowych i korzeni mezjanych policzkowych górnych zębów trzonowych, jest obecność zmian okołowierzchołkowych mimo właściwie wykonanego leczenia endodontycznego, potwierdzonego zdjęciem radiologicznym. Powodem tej sytuacji jest przede wszystkim wysoki stopień złożoności systemu kanałowego, w tym obecność cieśni i rozgałęzień pomiędzy głównymi kanałami, np. podniebiennym i policzkowym przedtrzonowca (ryc. 1).[1] Ich opracowanie za pomocą narzędzi kanałowych oraz intensywną irygacją z dodatkową aktywacją płynu jest niemalże niemożliwe do wykonania. Dodatkowo miejsca te są przestrzenią dla akumulacji resztek skrawanej zębiny, tkanek miazgi czy materiału wypełniającego kanał w trakcie ponownego leczenia endodontycznego. Udostępnienie w ten sposób obszaru dla rozwoju bakterii skutkuje niepowodzeniem przeprowadzonego leczenia kanałowego.