Utrata choćby kilku zębów w strefach podparcia oraz przemieszczenie, przechylenie czy patologiczne starcie zębów pozostałych doprowadzają do obniżenia wysokości zwarciowej¹. Zaniechanie leczenia protetycznego polegającego na przywróceniu prawidłowych warunków zwarciowych wpływa niekorzystnie na funkcję całego układu stomatognatycznego, w tym stawów skroniowo-żuchwowych oraz mięśni żucia, i może doprowadzić do powstania zmian patologicznych określanych jako mioartropatie skroniowo-żuchwowe i zaburzenia czynnościowe narządu żucia^1,2. Obniżona wydolność żucia powstała w wyniku braków zębowych może powodować zakłócenia w procesie trawienia. Z tych powodów niezwykle istotna jest rola protetyka w całokształcie poczynań lekarskich w celu utrzymania organizmu ludzkiego w odpowiedniej kondycji zdrowotnej. Badanie stomatologiczne nigdy nie powinno być ograniczone jedynie do zapisania diagramu. Należy zwrócić uwagę na zgryz, braki zębowe (zwłaszcza w obrębie stref podparcia) oraz na występowanie objawów starcia patologicznego zębów i − co najważniejsze − poinformować pacjenta o ewentualnej obecności problemu, spróbować ustalić jego przyczynę i zaplanować odpowiednie leczenie. Uświadamianie pacjenta jest o tyle istotne, iż niektóre zjawiska mogą zachodzić bezobjawowo ze względu na wytwarzanie się fizjologicznych mechanizmów kompensacyjnych. Opisane zjawiska są jednak bardziej złożone i nie zawsze braki zębowe doprowadzają do tak znacznych zaburzeń.

Rehabilitacja protetyczna pacjentów z zaniżoną wysokością zwarcia może przebiegać jedno- lub dwuetapowo, w zależności od zaawansowania zmian oraz od występowania objawów dysfunkcji narządu żucia. Leczenie polega na podniesieniu wysokości zwarcia za pomocą protez stałych lub ruchomych, co oprócz wielu czynników najczęściej jest uwarunkowane możliwościami finansowymi pacjenta. W artykule przedstawiono opis przypadku przywrócenia prawidłowej wysokości składowej pionowej zwarcia u pacjenta z uogólnionym starciem patologicznym.