Nieprawidłowe kontakty zębów w okluzji centralnej i pozacentralnej wraz z zaburzeniami morfologii łuków zębowych wymagają przeprowadzenia odpowiednich zabiegów wyrównawczych i rekonstrukcyjnych, gdyż mogą stać się przyczyną dysfunkcji całego układu stomatognatycznego. Procedurę zmierzającą do zmiany stosunków okluzyjnych zębów szczęki i żuchwy określamy jako terapia okluzyjna. Wyróżniamy dwie jej odmiany: odwracalna (polegająca na czasowej zmianie stosunków zwarciowych przez stosowanie szyn okluzyjnych) oraz nieodwracalna, której wynikiem jest trwała zmiana zwarcia, bez możliwości przywrócenia stanu wyjściowego (np. w wyniku leczenia ortodontycznego, chirurgicznego lub rekonstrukcji protetycznej z zastosowaniem uzupełnień stałych). Najczęstszym wskazaniem do zastosowania terapii okluzyjnej jest poprawa czynnościowych relacji między zębami szczęki i żuchwy. Nadbudowę rekonstrukcyjną stosuje się w przypadkach, gdy zęby nie dochodzą do powierzchni okluzyjnych i ma ona na celu przedłużenie koron w takim zakresie, aby został zapewniony ich okluzyjny kontakt na całym przebiegu powierzchni zgryzowej zębów szczęki i żuchwy.

Wada zgryzu powinna być analizowana pod kątem relacji do pozycji stawowej. Jeżeli pozycja maksymalnego zaguzkowania znajduje się w harmonii ze stabilną ortopedycznie mięśniowo-szkieletową pozycją głów żuchwy, to nie stanowi istotnego czynnika ryzyka stabilnej wady zgryzu w postaci zaburzeń skroniowo-żuchwowych (TMD − temporomandibular disorders). Nawet przy braku jakichkolwiek objawów TMD warunki zwarciowe muszą być starannie zrekonstruowane do stanu, który zapewnia i utrzymuje zdrowie pacjenta.