Standardy postępowania
Leczenie stabilnej łuszczycy pospolitej
lek. Karina Polak1
lek. Kamila Wojciechowska1
prof. dr hab. n. med. Beata Bergler-Czop2
- Aktualne metody leczenia miejscowego i systemowego łuszczycy
- Nowości na rynku farmaceutycznym i perspektywy terapii
- Postępowanie w zależności od nasilenia choroby, stanu klinicznego pacjenta, jego potrzeb, możliwości i najnowszych doniesień naukowych
Łuszczyca jest przewlekłym, zapalnym schorzeniem ogólnoustrojowym, dotykającym 3-5% populacji1. Główną manifestację choroby stanowią zmiany skórne, schorzeniu może jednak towarzyszyć łuszczycowe zapalenie stawów, zwiększone jest także ryzyko chorób sercowo-naczyniowych, zespołu metabolicznego, cukrzycy, przewlekłej choroby nerek, niektórych nowotworów, nieswoistych chorób zapalnych jelit (choroby Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejącego zapalenia jelita grubego)2. Rozpoznanie choroby stawia się na podstawie obrazu klinicznego, badaniem uzupełniającym jest dermatoskopia, a w przypadkach budzących wątpliwości rozstrzyga badanie histopatologiczne wycinka skórnego3.
Ze względu na obraz choroby wyróżnia się szereg podtypów klinicznych. Szacuje się, że w 80-90% przypadków występuje łuszczyca pospolita (łuszczyca zwykła – psoriasis vulgaris), której manifestację kliniczną stanowią zmiany skórne w postaci rumieniowych wykwitów pokrytych srebrzystą łuską. Typowo zmiany są zlokalizowane w obrębie owłosionej skóry głowy, okolicy wyprostnej zgięć stawowych, rejonie szpary pośladkowej, jednak mogą występować także w każdym innym obszarze ciała4.
Mimo że pierwsze opisy łuszczycy pochodzą prawdopodobnie z czasów starożytnej Mezopotamii, jej etiopatogeneza wciąż nie została w pełni poznana5.
Epidemiologia
Szacuje się, że na łuszczycę choruje ok. 125 mln ludzi na świecie, jednak zapadalność różni się w zależności od rejonu geograficznego i rasy. Badania przeprowadzone na populacji Stanów Zjednoczonych wykazały, że choroba dotyka 2,5-3,7% osób rasy kaukaskiej oraz 1,3-2% osób rasy czarnej. Na podstawie badań populacji azjatyckiej szacuje się, że częstość występowania łuszczycy wśród przedstawicieli rasy żółtej wynosi 0,05-0,47%2,6.
W Polsce problem łuszczycy dotyczy ok. 1 mln osób (2,99% populacji). Większość pacjentów stanowią kobiety (54,16% osób korzystających w latach 2008-2015 ze świadczeń opieki zdrowotnej z powodu łuszczycy), z których 65,62% przekroczyło 40 r.ż.7
Patogeneza
Patogeneza łuszczycy nie jest w pełni wyjaśniona. Główną rolę odgrywają czynniki immunologiczne, a także genetyczne i środowiskowe, takie jak uraz, stres, palenie papierosów, picie alkoholu, oparzenia termiczne i chemiczne, toksyny, promieniowanie...
