Znamię błękitne, plama mongolska, znamię Oty i znamię Ito stanowią wrodzone zmiany melanocytowe z obecnością melanocytów w skórze właściwej i niekiedy strukturach głębszych. Ich wspólną cechą jest niebieskawy odcień zmian na skutek rozpraszania i pochłaniania światła w skórze właściwej. Istnieją dwie podstawowe odmiany znamienia błękitnego: pospolite (zwykłe) i bogatokomórkowe (komórkowe), w obrębie których wyróżnia się szereg dalszych wariantów klinicznych i histologicznych.

Znamię błękitne pospolite

Znamię błękitne pospolite (common blue nevus) jest dość częstym rodzajem znamienia w formie gładkich, kopulastych guzków barwy szaroniebieskiej lub czarnoniebieskiej, osiągających do 1 cm średnicy. Zwykle są one pojedyncze, mogą być zlokalizowane w obrębie całej skóry, ale najczęściej występują na grzbietach rąk i stóp, pośladkach, głowie i twarzy. Pojawiają się w różnym wieku, częściej u kobiet. W obrazie histologicznym naciek z obładowanych melaniną dendrytycznych wrzecionowatych melanocytów znajduje się zwykle w głębszych partiach warstwy siateczkowatej (ryc. 1 i 2), ale może rozciągać się od warstwy brodawkowatej do tkanki podskórnej. Naciek jest znacznie gęstszy niż analogiczny w znamionach Oty i Ito. Melanocyty układają się równolegle do powierzchni naskórka i zwykle grupują się wokół przydatków skóry, naczyń i nerwów (ryc. 3). Mitozy i pleomorfizm komórek nie występują. Melanocytom towarzyszą rozplem fibroblastów, przerost włókien kolagenowych oraz melanofagi (ryc. 4).