Istotna niedomykalność mitralna jest drugą pod względem częstości nabytą wadą serca w dorosłej populacji¹. Szacuje się, że cierpi na nią ok. 10% chorych po 75 r.ż.² Niedomykalność mitralna, klasyfikowana jako umiarkowana do ciężkiej, istotnie zwiększa śmiertelność, zarówno u osób dotkniętych dysfunkcją lewej komory, jak i z jej prawidłową czynnością³.

Przez długi czas leczenie zabiegowe niedomykalności mitralnej stanowiło wyłącznie domenę kardiochirurgii. Od lat trwają jednak prace nad stworzeniem technik jej przezskórnego leczenia (TMVR/TMVI – transcatheter mitral valve repair/implantation) w celu minimalizacji urazu okołooperacyjnego i ryzyka zabiegowego, co jest ważne szczególnie w grupie starszych pacjentów z licznymi chorobami towarzyszącymi i ogólnie wysokim ryzykiem operacyjnym. Do niedawna przezskórna korekcja niedomykalności mitralnej w zależności od etiologii mogła polegać na:

• plastyce płatków
• korekcji pierścienia
• wszczepieniu sztucznych nici ścięgnistych.

Obecnie najczęściej wykonywaną procedurą TMVR jest plastyka płatków mitralnych metodą brzeg do brzegu. Technika, rozwijana od 2003 r., polega na spięciu przedniego i tylnego płatka zastawki mitralnej brzeg do brzegu w miejscu, gdzie ubytek koaptacji powoduje powstanie fali niedomykalności. Procedurę wykonuje się za pomocą specjalnej spinki (urządzenia MitraClip, Abbott lub Pascal, Edwards). Równolegle, choć mniej dynamicznie, trwa rozwój urządzeń służących do zmniejszenia poszerzonego w przebiegu wady pierścienia mitralnego. Przezskórna plastyka pierścienia polega na jego redukcji poprzez założenie półotwartej taśmy od strony lewej komory (Cardioband, Edwards) lub pośrednio poprzez implantację półotwartego urządzenia do zatoki wieńcowej (Carillon, Cardiac Dimensions). W przypadku ciężkiej niedomykalności mitralnej wtórnej do zerwania nici ścięgnistych możliwe jest wszczepienie implantów nici (NeoChord, NeoChord Inc. lub Harpoon, Edwards).

Pomimo ciągłego rozwoju metod naprawczych zastawki mitralnej i korzystnych wyników badań randomizowanych relatywnie duża część pacjentów nie kwalifikuje się do tych sposobów terapii, a sam efekt jest niejednokrotnie krótkotrwały i nie zapobiega progresji niewydolności serca. W związku z tym w ostatnich latach obserwujemy liczne próby skonstruowania bioprotezy zastawki mitralnej, która mogłaby być implantowana przezcewnikowo (TMVI).