Obecnie jedyną uznaną metodą leczenia jaskry jest obniżanie ciśnienia wewnątrzgałkowego. Można je uzyskać za pomocą leczenia zachowawczego (kroplami ocznymi), laserowego oraz operacyjnego. Zabiegowe leczenie jaskry nie poprawia ostrości wzroku, a w przypadku zaawansowanego stadium neuropatii może nawet ją pogorszyć.

Znamy wiele czynników ryzyka wystąpienia i progresji jaskry. Część z nich, np. wiek, rasa, płeć, wada refrakcji, centralna grubość rogówki, jest niemodyfikowalna. Inne zależą od uwarunkowań środowiskowych, chorób ogólnych, takich jak nadciśnienie tętnicze, zbyt niskie ciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca, cukrzyca, zespół bezdechu sennego.

Czynnikiem ryzyka rozwoju i progresji jaskry uznanym za najważniejszy, a do niedawna również będącym składową definicji jaskry, jest ciśnienie wewnątrzgałkowe. Badaniem powszechnie wykonywanym w diagnostyce jaskry jest pachymetria, czyli pomiar grubości centralnej rogówki. Ma ono duże znacznie dla analizy ciśnienia wewnątrzgałkowego. Złotym standardem do pomiarów ciśnienia wewnątrzgałkowego jest tonometr Goldmana, który skalibrowano dla grubości rogówki ok. 520 μm. Obecnie jednak przyjmuje się, że średnia grubość rogówki wynosi ok. 540 μm.

Parametr ten ma wpływ na odczyt pomiaru ciśnienia wewnątrzgałkowego. U pacjentów z grubszymi niż średnia rogówkami pomiary są zawyżane, i odwrotnie – przy zbyt cienkich rogówkach są zaniżane. Jednak grubość rogówki nie jest jedynym parametrem. Inne właściwości biochemiczne, takie jak lepkość, sprężystość i elastyczność, składają się na tzw. histerezę rogówki.