Ocena demograficzna nowotworów płaskonabłonkowych obszaru głowy i szyi (SCCHN) wskazuje na ich coraz częstsze występowanie u chorych powyżej 64. r.ż. W krajach rozwiniętych ponad 50 proc. nowych rozpoznań raków płaskonabłonkowych (SCCHN) dotyczy chorych starszych. Szacuje się, że w ciągu 15 lat odsetek ten wzrośnie o więcej niż 10 proc. Mimo to nie opracowano jednolitych zaleceń dotyczących diagnostyki i leczenia dla tej grupy chorych, które byłyby podstawą podjęcia decyzji klinicznych. Dostępne dane z badań retrospektywnych nie obejmują zazwyczaj podgrup wiekowych lub liczebność grup powyżej 64. r.ż. jest ograniczona. W badaniach klinicznych dotyczących chorych na zaawansowane lub przerzutowe postaci SCCHN chorzy starsi stanowią niewielki odsetek i zazwyczaj cele badania dotyczą oceny skuteczności terapii, a nie oceny toksyczności u chorych starszych. Niemniej jednak wiadome jest, że chorzy w wieku podeszłym powinni być z punktu widzenia kwalifikacji do terapii rozpatrywani w aspekcie nie tylko wieku, lecz także wydolności narządowej i obecności dodatkowych schorzeń.