Leczenie miejscowe odgrywa istotną rolę w dermatologii. Terapia miejscowa jest zazwyczaj bezpieczniejsza od leczenia systemowego, często obarczonego ogólnoustrojowymi działaniami niepożądanymi. Skóra wraz z przydatkami jest największym narządem ludzkiego organizmu, o powierzchni ok. 1,6-2 m², co stanowi duży obszar do aplikacji i absorpcji leków. Miejscowe preparaty dermatologiczne zawierają zwykle podłoże oraz jeden lub kilka składników aktywnych¹. W terapii miejscowej wielu zakażeń bakteryjnych skóry zastosowanie znajduje mupirocyna.

Właściwości mupirocyny

Mupirocyna jest antybiotykiem pochodzenia naturalnego, powstałym w procesie fermentacji Pseudomonas fluorescens, zarejestrowanym w Polsce do leczenia miejscowego zakażeń bakteryjnych². Działanie przeciwbakteryjne zawdzięcza blokowaniu biosyntezy białka bakteryjnego, poprzez hamowanie syntetazy izoleucynowej t-RNA³. Spektrum działania przeciwbakteryjnego obejmuje głównie bakterie Gram(+), takie jak Staphylococcus sp., Streptococcus sp., a także niektóre Gram(–): Haemophilus influenzae, Neisseria gonorrhoeae. Substancja wykazuje wzrost aktywności przy niskich wartościach pH (np. kwaś­ne pH skóry). Pozostaje jednak bez wpływu na fizjologiczną florę bakteryjną skóry⁴.

W związku z gwałtownym i wysokim stopniem metabolizowania w ustroju mupirocyna znalazła zastosowanie jedynie w leczeniu miejscowym. Zaletą tego preparatu jest to, że penetruje tylko do zewnętrznych warstw skóry, praktycznie nie wchłania się do organizmu i wykazuje zdolność hamowania wzrostu drobnoustrojów przez 24 godz.² Jako lek występuje w formie kremów i maści o stężeniu 2% substancji aktywnej.