Rak podstawnokomórkowy (BCC – basal cell carcinoma) stanowi 65-75% wszystkich raków skóry i jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym tego narządu. Wraz z rakiem kolczystokomórkowym (SCC – squamous cell carcinoma) należy do najczęstszych raków diagnozowanych u przedstawicieli rasy kaukaskiej. Odnotowuje się pewne różnice w częstości występowania BCC zależnie od koloru skóry i szerokości geograficznej. U przedstawicieli rasy czarnej stwierdza się go z częstością 1-2%, u Azjatów – 2-4%, a u wspomnianych już osób rasy kaukaskiej – aż 35-40%.

Istnieje wiele postaci klinicznych BCC, wyróżnia się m.in. odmianę guzkową, wrzodziejącą, torbielowatą, twardzinopodobną, barwnikową.

BCC najczęściej lokalizuje się na skórze eksponowanej na światło słoneczne, szczególnie w obrębie głowy i szyi, okazjonalnie na tułowiu, kończynach, a wyjątkowo rzadko w obrębie powierzchni dłoniowych rąk, podeszwowych stóp, okolicy genitalnej czy na błonach śluzowych. Doniesienia dotyczące występowania BCC w obrębie grzbietowych powierzchni rąk czy paznokci należą również do kazuistyki. Najczęstszą lokalizacją BCC jest twarz. Ten rodzaj nowotworu powstaje zazwyczaj powyżej linii łączącej kąt ust z płatkiem usznym (>80% przypadków). BCC może rozwinąć się także w obrębie przewlekle uszkodzonej skóry, np. w bliźnie czy po przewlekle trwającej dermatozie.

Wcześnie wykryty BCC może być całkowicie wyleczony (w znaczącej ilości przypadków). W diagnostyce BCC szczególnie pomocne jest badanie dermatoskopowe, podczas którego lekarz dermatolog dokonuje oceny podejrzanej zmiany skórnej przy użyciu specjaln...