Bardzo rzadkim powikłaniem pozajelitowym nieswoistych chorób zapalnych jelit jest pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych (PSC – primary sclerosing cholangitis), które częściej współwystępuje z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. W chorobie Leśniowskiego-Crohna powikłanie to stwierdza się w 3% przypadków54. Objawy nie korelują ze stopniem zaostrzenia choroby jelit. Schorzenie w znacznym stopniu pogarsza rokowanie, zwiększa ryzyko raka dróg żółciowych i raka jelita grubego. Poza przeszczepieniem wątroby nieznane są inne metody skutecznego leczenia tego powikłania. Jedynym lekiem stosowanym w tym schorzeniu, który poprawia parametry laboratoryjne czynności wątroby, jest kwas ursodeoksycholowy podawany w dawce 15-20 mg/kg/24 h49,55.

Okulistyczne powikłania choroby Leśniowskiego-Crohna obejmują zapalenie nadtwardówki, twardówki i błony naczyniowej56.

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa stanowi zagrożenie życia u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna. Ryzyko wystąpienia zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej jest mniej więcej dwukrotnie wyższe u tych pacjentów w porównaniu z populacją ogólną57. Czynnikami ryzyka są zaostrzenie choroby, hospitalizacja i niedawno przebyta hospitalizacja i/lub operacja. W tej grupie pacjentów jest wskazane stosowanie profilaktyki przeciwzakrzepowej49.

Podsumowanie

Choroba Leśniowskiego-Crohna jest nieuleczalną chorobą, powodującą znaczne pogorszenie jakości życia, a w skrajnych przypadkach może nawet doprowadzić do stanu jego zagrożenia. Znaczna część chorych w toku choroby wymaga przynajmniej jednej interwencji chirurgicznej. W ostatnich latach zwiększyły się możliwości diagnostyczne i terapeutyczne, szczególnie w zakresie leczenia biologicznego. Terapia pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna powinna być prowadzona w ośrodkach referencyjnych dysponujących odpowiednim zapleczem diagnostycznym i chirurgicznym.

Do góry