Wstępny wynik badania brzmiał: fragment gruczołu łzowego z naciekiem komórek plazmatycznych, limfocytów i pojedynczych granulocytów.

Preparat przekazano do badania immunohistochemicznego. Wynik końcowy brzmiał jednak: obraz histologiczny na podstawie wyników badań immunohistochemicznych odpowiada zmianom zapalnym.

Ustalono rozpoznanie wstępne: choroba zapalna obu oczodołów.

Przyczyny stanu zapalnego oczodołów przedstawia rycina 5.

W celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia tkanek oczodołu, zgodnie z powyższym schematem, u pacjenta zlecono następujące badania krwi: morfologia z rozmazem, OB, CRP, elektroforeza białek, ANA, ANCA, ACE. Ze względu jednak na negatywne wyniki powyższych badań i wynik badania histopatologicznego ostatecznie postawiono diagnozę idiopatycznej choroby zapalnej obu oczodołów.

Powstaje pytanie, czy taki przebieg idiopatycznej choroby zapalnej oczodołu jest typowy.

3. Jakie struktury oczodołu są najczęściej zajęte w przebiegu idiopatycznej choroby zapalnej tkanek oczodołu?

a. Mięśnie okoruchowe

b. Twardówka

c. Gruczoł łzowy

d. Szczelina oczodołowa górna i zatoka jamista

e. Torebka Tenona

f. Inne

Idiopatyczna choroba zapalna oczodołu stanowi około 10% wszystkich chorób oczodołu,¹ i może wystąpić w każdej grupie wiekowej.^1,6 Objawy obejmują zmiany łagodne i zaawansowane, od dyskretnych nacieków zapalnych do rozlanych zapaleń oczodołu,¹ a obustronne występowanie zmian jest bardziej typowe dla dzieci i młodzieży.³ Zmiany najczęściej lokalizują się w gruczołach łzowych, następnie w mięśniach zewnątrzgałkowych (orbital myositis), szczycie oczodołu – zespół Tolosy-Hunta, rzadziej w torebce Tenona (tenonitis), osłonkach nerwu II lub twardówce.^1,7,8

4. Jakie leczenie jest dostępne w przypadku rozpoznania idiopatycznej choroby zapalnej oczodołu?

a. Obserwacja

b. Glikokortykosteroidoterapia ogólna

c. Radioterapia