d. Antymetabolity

e. Wszystkie powyższe

Rycina 6. Zdjęcie prawego gruczołu łzowego przed leczeniem oraz 7 dni od rozpoczęcia leczenia

Leczenie idiopatycznej choroby zapalnej oczodołu zależy od jej przebiegu. Gdy choroba przebiega łagodnie, wystarczy obserwacja pacjenta.³ Podstawę terapii idiopatycznej choroby zapalnej oczodołu stanowią podawane ogólnie glikokortykosteroidy.⁷ Powinny być one lekiem pierwszego rzutu u wszystkich pacjentów z nowo rozpoznaną chorobą. Takie leczenie można rozpocząć dopiero po potwierdzeniu rozpoznania badaniem histopatologicznym, ponieważ może ono maskować inne choroby, w których glikokortykosteroidy są przeciwwskazane. Początkowa dawka prednizonu dla osoby dorosłej wynosi 60-80 mg/24 h. Leczenie trwa kilka miesięcy ze stopniową, powolną redukcją dawki.³

U pacjentów, którzy nie reagują na leczenie glikokortykosteroidami, u których są one przeciwwskazane lub którzy cierpią na nawroty choroby, ewentualnie stają się steroidozależni lub cierpią z powodu istotnych działań niepożądanych tego rodzaju terapii (np. cukrzyca), należy rozważyć inne metody leczenia, na przykład radioterapię.^7,9 Jest ona jednak przeciwwskazana u dzieci i młodzieży. Radioterapię można stosować również jako uzupełnienie leczenia glikokortykosteroidami.^10-12

W przypadku oporności na glikokortykosteroidy i radioterapię pacjentowi można podać czynniki immunomodulujące (metotreksat, cyklosporynę, mykofenolan mofetylu) oraz leki biologiczne (infliksymab, adalimumab, etanercept).⁷

Pacjent otrzymywał metyloprednizolon w zmniejszanych co jakiś czas dawkach łącznie przez 4 miesiące. Dawka początkowa wynosiła 20 mg rano i 8 mg wieczorem. Po 7 dniach od rozpoczęcia leczenia nastąpiła widoczna poprawa stanu narządu wzroku: zmniejszenie obrzęku gruczołu łzowego i powiek. Ostrość wzroku do dali i bliży obojga oczu była pełna. Nie wystąpiły powikłania po leczeniu glikokortykosteroidami (ryc. 6).

Po czterech miesiącach nie obserwowano już żadnych objawów stanu zapalnego. Podczas ponad 6-miesięcznej obserwacji nie doszło do nawrotu choroby (ryc. 7).

Podsumowanie

Idiopatyczna choroba zapalna tkanek oczodołu jest zaburzeniem rozrostowym, nienowotworowym, nieinfekcyjnym, o nieznanej etiologii. Ustalenie właściwego rozpoznania jest możliwe po wykluczeniu innych chorób oczodołu, na podstawie objawów klinicznych, badań laboratoryjnych i obrazowych oraz weryfikacji histologicznej i immunohistochemicznej.^13-15 Możliwa jest spontaniczna remisja, nawrót choroby, a także powikłania w postaci oftalmoplegii, opadania powieki i pogorszenia widzenia w przypadku zapalenia nerwu II.³