Choć to drugi ząb trzonowy zlokalizowany jest najbliżej zachyłka zębodołowego zatoki szczękowej, jednak połączenie ma miejsce częściej po ekstrakcji pierwszego trzonowca.[1,2] Prawdopodobieństwo wystąpienia tego powikłania jest szacowane na 1:180 po usunięciu zęba szóstego oraz 1:280 w przypadku zęba siódmego.[3] Leczenie połączenia należy wdrożyć natychmiast po rozpoznaniu, gdyż jego odroczenie może spowodować zapalenie zatoki szczękowej oraz powstanie przetoki ustno-zatokowej. Definiowana jest ona jako kanał wyścielony nabłonkiem, mogący zawierać tkankę ziarninową, który łączy jamę ustną z zatoką szczękową.[4-6] Według doniesień naukowych przetoka jest wytwarzana już po kilku dniach od powstania połączenia, inni autorzy czas jej powstania szacują na dwa tygodnie. Mimo że jej występowanie jest najczęstsze pomiędzy 30. a 60. r.ż., to im starszy pacjent, tym większe prawdopodobieństwo powstania przetoki po ekstrakcji zęba.[7] Jest to istotne, ponieważ coraz większą grupę w gabinetach stomatologicznych stanowią pacjenci geriatryczni. Spowodowane jest to wydłużeniem życia, co ma z kolei związek z rozwojem medycyny. Obecnie w Polsce średnia długość życia wynosi dla mężczyzn 73 lata, a dla kobiet 81,5 roku.[8] Wzrastają tym samym potrzeby lecznicze pacjentów w wieku senioralnym.[9] Podeszły wiek predysponuje do powstania połączenia ustno-zatokowego po pojedynczym zębie trzonowym w obrębie kości szczękowej, która ulega naturalnej atrofii wraz z wiekiem. Zanik kości części wyrostka zębodołowego szczęki zwiększa jej pneumatyzację, stąd większe ryzyko wystąpienia tego powikłania.