Leczenie światłem jest uważane za terapię z wyboru u osób z depresją zimową (chorobą afektywną sezonową). Potwierdzono to w wielu kontrolowanych badaniach klinicznych. Bardzo mało poprawnych badań dotyczy jednak innych, niesezonowych postaci depresji. Jedno z najlepszych metodologicznie badań opublikowano w najnowszym numerze „JAMA”. W badaniu wzięło udział 122 chorych z depresją nawracającą, wykluczano z udziału pacjentów z depresją sezonową, a także osoby z chorobą afektywną dwubiegunową. Badani zostali losowo podzieleni na grupy – pierwsza grupa była leczona światłem i placebo, druga fluoksetyną i wyłączonym generatorem jonów ujemnych (placebo fototerapii), trzecia fluoksetyną i fototerapią, a czwarta placebo i wyłączonym generatorem (czyli placebo i placebo). Kuracja trwała osiem tygodni. Głównym miernikiem skuteczności leczenia była redukcja liczby punktów w skali depresji Montgomery-Asberg (MADRS). Odpowiednie odsetki reakcji na leczenie, rozumianej jako zmniejszenie liczby punktów w MADRS o co najmniej 50 proc., wyniosły: w grupie placebo 33 proc., fluoksetyny – 29 proc., fototerapii – 50 proc. i leczenia skojarzonego: fototerapii i fluoksetyny – 76 proc. Różnica między aktywnym lekiem a placebo nie jest oczywiście istotna statystycznie (placebo wypadło w rzeczywistości nieco lepiej!). Monoterapia światłem była istotnie skuteczniejsza niż placebo. Podobne wyniki uzyskano, oceniając remisję.

Komentarz

Mogę jedynie pozazdrościć autorom, którzy jako pierwsi opublikowali poprawne metodologicznie badanie dotyczące skuteczności fototerapii w depresji niesezonowej. Przeprowadziliśmy bardzo podobne w Instytucie Psychiatrii i Neurologii, ale nasze wyniki nie zostały jeszcze opublikowane. Także w naszym badaniu w niektórych podgrupach pacjentów światło było skuteczniejsze niż placebo. Ale pierwsi już nie będziemy…