Chcemy zwrócić uwagę na aktualne standardy diagnostyczne i lecznicze kiły, a także obowiązujące przepisy prawne dotyczące zgłaszalności kiły oraz informowania partnerów seksualnych zakażonego

Kiła jest układową chorobą zakaźną przenoszoną głównie drogą kontaktów seksualnych, która występuje wyłącznie u ludzi. W połowie lat 90. XX wieku liczba przypadków kiły w Europie i Ameryce Północnej była najniższa w historii.[1] Od 2000 roku zaczęto raportować istotny wzrost zachorowań na kiłę w wielu krajach. Zwrócono uwagę, że choroba szerzy się szczególnie w środowiskach homoseksualnych oraz wśród osób zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności.[2]

Pod koniec lat 60. współczynnik zapadalności w Polsce wynosił 52 przypadki na 100 tys. osób. W latach 90. współczynnik ten zmniejszył się niemal 15-krotnie.[3] Od 2006 roku współczynnik zapadalności na kiłę utrzymuje się na względnie stałym poziomie i wynosi ok. 2-3 przypadki na 100 tys. ludności. Mimo że współczynniki zapadalności na kiłę wczesną utrzymują się w Polsce na względnie niskim i stałym poziomie, przybywa przypadków kiły wrodzonej. W 2010 roku na terenie całego kraju odnotowano takich przypadków 18, a w 2012 już 32.[4,5] Przypuszczać zatem można, że nadal duża część zachorowań na kiłę wczesną nie jest zgłaszana do organów nadzoru epidemiologicznego.

Czynnikiem etiologicznym kiły jest krętek blady (Treponema pallidum subsp. Pallidum), Gram-ujemna bakteria spiralnego kształtu. Zakażenie następuje poprzez wniknięcie krętków bladych, obecnych w zakaźnych zmianach skórnych lub śluzówkowych chorego, do uszkodzonej skóry niezmienionej błony śluzowej lub bezpośrednio do krwiobiegu osoby narażonej.[6]

Opis przypadku

21-letni mężczyzna zgłosił się w celu konsultacji do Poradni Wenerologicznej Kliniki Dermatologii UJ CM w Krakowie z powodu utrzymującej się od dwóch tygodni nieswędzącej osutki na ciele. W wywiadzie chory podał w ciągu ostatniego roku liczne homoseksualne kontakty, zarówno oralne, jak i analne. Pojawienie się zmian skórnych poprzedzone było niespecyficznymi i nieznacznymi dolegliwościami o charakterze świądu i kłucia w okolicy odbytu, które nasilały się przy oddawaniu stolca. Zmianom skórnym towarzyszyła ponadto nieznacznie podwyższona ciepłota ciała (do 37,5˚C).