BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Przypadek kliniczny
Kiła II okresu – historia 21-letniego pacjenta
Dr n. med. Maciej Pastuszczak, prof. dr hab. med. Anna Wojas-Pelc
Chcemy zwrócić uwagę na aktualne standardy diagnostyczne i lecznicze kiły, a także obowiązujące przepisy prawne dotyczące zgłaszalności kiły oraz informowania partnerów seksualnych zakażonego
To, co najważniejsze
1. Kiła stanowi nadal istotny problem epidemiologiczny.
2. Ze względu na swoją bogatą symptomatologię dotyczącą skóry jej leczenie i diagnostyka były, są i będą domeną dermatologów.
3. Podejrzenie kiły i zachorowanie na nią podlega obowiązkowi zgłoszenia do organów nadzoru epidemiologicznego.
4. Lekiem z wyboru w leczeniu kiły pozostaje penicylina.
Kiła jest układową chorobą zakaźną przenoszoną głównie drogą kontaktów seksualnych, która występuje wyłącznie u ludzi. W połowie lat 90. XX wieku liczba przypadków kiły w Europie i Ameryce Północnej była najniższa w historii.[1] Od 2000 roku zaczęto raportować istotny wzrost zachorowań na kiłę w wielu krajach. Zwrócono uwagę, że choroba szerzy się szczególnie w środowiskach homoseksualnych oraz wśród osób zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności.[2]
Pod koniec lat 60. współczynnik zapadalności w Polsce wynosił 52 przypadki na 100 tys. osób. W latach 90. współczynnik ten zmniejszył się niemal 15-krotnie.[3] Od 2006 roku współczynnik zapadalności na kiłę utrzymuje się na względnie stałym poziomie i wynosi ok. 2-3 przypadki na 100 tys. ludności. Mimo że współczynniki zapadalności na kiłę wczesną utrzymują się w Polsce na względnie niskim i stałym poziomie, przybywa przypadków kiły wrodzonej. W 2010 roku na terenie całego kraju odnotowano takich przypadków 18, a w 2012 już 32.[4,5] Przypuszczać zatem można, że nadal duża część zachorowań na kiłę wczesną nie jest zgłaszana do organów nadzoru epidemiologicznego.
Czynnikiem etiologicznym kiły jest krętek blady (Treponema pallidum subsp. Pallidum), Gram-ujemna bakteria spiralnego kształtu. Zakażenie następuje poprzez wniknięcie krętków bladych, obecnych w zakaźnych zmianach skórnych lub śluzówkowych chorego, do uszkodzonej skóry niezmienionej błony śluzowej lub bezpośrednio do krwiobiegu osoby narażonej.[6]
Opis przypadku
21-letni mężczyzna zgłosił się w celu konsultacji do Poradni Wenerologicznej Kliniki Dermatologii UJ CM w Krakowie z powodu utrzymującej się od dwóch tygodni nieswędzącej osutki na ciele. W wywiadzie chory podał w ciągu ostatniego roku liczne homoseksualne kontakty, zarówno oralne, jak i analne. Pojawienie się zmian skórnych poprzedzone było niespecyficznymi i nieznacznymi dolegliwościami o charakterze świądu i kłucia w okolicy odbytu, które nasilały się przy oddawaniu stolca. Zmianom skórnym towarzyszyła ponadto nieznacznie podwyższona ciepłota ciała (do 37,5˚C).
