Epidemiologia i etiopatogeneza łuszczycy

Łuszczyca należy do najczęstszych schorzeń, a dotkniętych jest nią od 1 do 2 proc. osób w Europie i Ameryce Północnej. Występuje głównie u przedstawicieli rasy białej i z równą częstością u obu płci.[1] Etiopatogeneza łuszczycy nadal nie jest do końca poznana, choć powszechnie uważa się, że u podstaw procesów inicjujących pojawianie się zmian chorobowych w tym schorzeniu leży wzajemne oddziaływanie między czynnikami genetycznymi i środowiskowymi.[2] Według przeważających obecnie poglądów w powstawaniu zmian chorobowych w łuszczycy istotne znaczenie mają zaburzenia swoistej i nieswoistej odpowiedzi immunologicznej, a ważną rolę w wywoływaniu nadmiernej proliferacji naskórka odgrywają limfocyty linii Th1 i Th17.[3,4] Niewątpliwie jest to jednak choroba uwarunkowana genetycznie o poligenowym typie dziedziczenia.[5] Przeprowadzone badania populacyjne wykazują, że schorzenie to wyraźnie częściej występuje u krewnych pierwszego i drugiego stopnia chorych na łuszczycę. Zauważono również, że wystąpienie pierwszych objawów łuszczycy w dzieciństwie zapowiada zwykle cięższy jej przebieg z licznymi nawrotami oraz częstszym rozwojem erytrodermii, łuszczycowego zapalenia stawów lub łuszczycy krostkowej.[6]

Liczne obserwacje od dawna potwierdzają również ważną rolę czynników środowiskowych w etiopatogenezie łuszczycy, takich jak infekcje bakteryjne lub wirusowe, urazy mechaniczne czy stres.[7-9] Do tych czynników należy również dodać stosowanie niektórych leków, a zwłaszcza:

• β-adrenolityków,
• inhibitorów konwertazy angiotensyny,
• preparatów litu,
• leków przeciwmalarycznych,
• tetracyklin.

Obecnie łuszczycę uważa się za chorobę ogólnoustrojową, a nie tylko chorobę skóry, gdyż często współistnieje z takimi składowymi zespołu metabolicznego jak otyłość, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca oraz hiperlipidemia.[10-13] Chorzy na łuszczycę wy...