Szerokość twarzy determinuje wiele czynników, takich jak wielkość żuchwy, objętość mięśni żwaczy, grubość podskórnej tkanki tłuszczowej. Wymiary żuchwy są uwarunkowane genetycznie i często zależne od przynależności do danej grupy etnicznej (dotyczy to zwłaszcza rasy mongoloidalnej, której przedstawicieli charakteryzuje znacznie bardziej kwadratowy obrys żuchwy niż osoby należące do rasy kaukaskiej)¹. Objętość żwaczy jest uzależniona od indywidualnych nawyków związanych z żuciem (np. nadużywaniem gumy do żucia, dietą bogatą w twarde pokarmy), przewlekłego emocjonalnego stresu, bruksizmu, parafunkcji, dysfunkcji stawu skroniowo-żuchwowego, tyłożuchwia z hiperaktywnością mięśni żwaczy.

Doniesienia badaczy wskazują, że hipertrofia mięśni żwaczy nie jest spowodowana ich natężoną pracą (work hypertrophy), ale powiększeniem kompensacyjnym związanym z brakiem pewnego rodzaju włókien mięśniowych. Budowa histologiczna takich hipertroficznych żwaczy odbiega od budowy mięśni, w których przerost nastąpił w wyniku obciążenia (a także od innych mięśni szkieletowych w ogóle)². Objętość podskórnej tkanki tłuszczowej jest z kolei w pewnej mierze determinowana przez czynniki genetyczne, ale głównie przez masę ciała danej osoby³.

Chirurgiczne metody konturowania dolnej 1/3 twarzy zakładają osteotomię żuchwy i resekcję żwaczy. Tego typu zabiegi wiążą się z dużym ryzykiem powikłań, takich jak:

• uszkodzenie nerwu twarzowego
• niebezpieczeństwo asymetrii poresekcyjnej
• nierówny kontur
• długo utrzymujące się obrzęki
• ból pooperacyjny i blizny⁴.

Leczenie zachowawcze polega z kolei na redukcji hiperaktywności mięśni poprzez zastosowanie szyn okluzyjnych oraz ogólnoustrojowe podanie leków powodujących relaksację mięśni⁵.

Zastosowanie toksyny botulinowej, w związku ze stosunkowo małym ryzykiem powikłań, stało się leczeniem I rzutu w estetycznym konturowaniu kątów żuchwy oraz w terapii hipertrofii mięśni żwaczy⁶. Po raz pierwszy opisali je Moore, Wood i Smyth w 1994 r. i od tego czasu jest zabiegiem powszechnie wykonywanym⁷.

Toksyna botulinowa została wyizolowana z bakterii Clostridium botulinum. W zależności od szczepu bakterii rozróżnia się 7 typów toksyn botulinowych oznaczonych literami od A do G. Do użytku komercyjnego rozwinięto jedynie serotypy A i B. W medycynie estetycznej wykorzystuje się BoNT-A, którą dzieli się na podtypy na podstawie masy cząsteczek lub obecności specyficznych białek. Najczęściej stosowane są: