Liszaj płaski jamy ustnej (oral lichen planus) jest częstą przewlekłą chorobą śluzówkowo-skórną, która może powodować wyniszczający ból i predysponuje do raka płaskonabłonkowego jamy ustnej. Podstawą leczenia są miejscowe glikokortykosteroidy, jednak nie ma jednoznacznych dowodów na odpowiedź kliniczną i wielu pacjentów wymaga leczenia systemowego.

Hydroksychlorochinę rutynowo wykorzystuje się w leczeniu skórnej odmiany liszaja płaskiego, ma ona także ustaloną skuteczność w terapii liszaja płaskiego mieszkowego. W odniesieniu do postaci dotyczącej jamy ustnej dostępne są tylko niskiej jakości dowody przemawiające za jej stosowaniem. Niemniej hydroksychlorochina jest często przepisywana poza wskazaniami rejestracyjnymi pacjentom z tym schorzeniem, którzy wyrazili na to zgodę, ze względu na postrzeganą korzyść kliniczną i tolerancję jako lek pierwszego rzutu w terapii ogólnoustrojowej. Ocena nasilenia choroby jamy ustnej przy użyciu ODSS (Oral Disease Severity Score) została zatwierdzona do stosowania w liszaju płaskim dotyczącym tej lokalizacji i jest rutynowo wykorzystywana w praktyce klinicznej jako złożona miara rozległości i aktywności choroby oraz bólu wewnątrz jamy ustnej, z doskonałą wiarygodnością między- i wewnątrzobserwacyjną. Celem prezentowanego badania było określenie skuteczności hydroksychlorochiny w leczeniu omawianego schorzenia.