Zapotrzebowanie na operacje z powodu wypadania narządów miednicy zwiększa się, a ich techniki się zmieniają.

W przybliżeniu u jednej czwartej kobiet w Stanach Zjednoczonych występuje co najmniej jedna choroba przepony miednicy, taka jak nietrzymanie moczu, nietrzymanie stolca lub wypadanie narządów miednicy (POP – pelvic organ prolapse). POP, czyli zstępowanie pęcherza moczowego, macicy lub jelita do pochwy, wywołuje objawy ucisku w obrębie miednicy lub powoduje powstanie uwypuklenia, które kobieta może wyczuć i/lub zobaczyć. W zależności od stosowanej definicji częstość występowania POP, które jest kłopotliwe dla pacjentki, wynosi od 3 do 8%.^1,2 Przed osiągnięciem wieku 80 lat operację z powodu nietrzymania moczu lub wypadania narządów miednicy wykonuje się u około 20% kobiet.⁵

Przewiduje się, że w ciągu następnych 40 lat zapotrzebowanie na operacje z powodu wypadania narządów miednicy zwiększy się o prawie 50%.² W miarę ewolucji poglądów na temat POP zmieniały się również techniki chirurgiczne i wyniki leczenia, a obecnie możliwych jest wiele sposobów leczenia – od postępowania wyczekującego i metod niechirurgicznych (takich jak fizykoterapia i usuwalne wkładki) do operacji. Metody leczenia chirurgicznego również są bardzo różne, od rekonstrukcji pochwy z użyciem lub bez użycia sztucznych materiałów do innych metod z dostępu przezbrzusznego lub przezpochwowego.

W niniejszym artykule dokonałyśmy przeglądu możliwości leczenia wypadania narządów miednicy, a także omówiłyśmy znaczenie uwzględnienia preferencji pacjentki w procesie decyzyjnym.

Poradnictwo

Omawianie możliwości leczenia wypadania narządów miednicy musi rozpoczynać się od edukacji pacjentki, wyrażenia przez nią celów i wspólnego podejmowania decyzji w celu wyboru najlepszego zindywidualizowanego sposobu postępowania. Tradycyjnie chirurdzy często koncentrują się na anatomicznym powodzeniu zabiegu, czyli korekcji wypadania z uzyskaniem położenia narządów wysoko w miednicy, ale ta korekcja nie zawsze wiąże się z satysfakcją pacjentki. Na przykład pacjentka, u której po operacji naprawczej nie ma już objawów wynikających z uwypuklania się narządów miednicy do światła pochwy, ale pozostało nietrzymanie moczu, może być niezadowolona z wyników naprawy chirurgicznej mimo „anatomicznego” sukcesu zabiegu. W rzeczywistości osiągnięcie celów naprawy POP jest w znacznym stopniu zależne od wyeliminowania objawów inkontynencji.³ Definicja udanej naprawy wypadania narządów miednicy została więc zmodyfikowana, aby uwzględniać również postrzeganie przez pacjentkę całego szeregu objawów ze strony przepony miednicy, efekt czynnościowy oraz satysfakcję.