Doniesienia ostatniego miesiąca

Miejsce spironolaktonu w terapii tętniczego nadciśnienia płucnego

Na łamach American Journal of Cardiology opublikowano interesujące wyniki analizy post hoc dwóch randomizowanych prób klinicznych, ARIES-1 i ARIES-2, oceniającej wpływ leczenia spironolaktonem na wyniki pacjentów z tętniczym nadciśnieniem płucnym (pulmonary arterial hypertension, PAH) leczonych selektywnym antagonistą receptora endotelinowego typu A – ambryzentanem. Przypominamy, że we wspominanych próbach wykazano przewagę ambryzentanu w dawce 5 lub 10 mg w badaniu ARIES-1 oraz 2,5 lub 5 mg w badaniu ARIES-2 w porównaniu z placebo w zakresie objawów, wydolności fizycznej, hemodynamiki oraz czasu do pogorszenia stanu klinicznego u pacjentów z idiopatycznym PAH oraz z PAH związanym z chorobami tkanki łącznej lub zakażeniem HIV.

Retrospektywną analizą objęto dane 132 pacjentów losowo przydzielonych do grupy placebo oraz 67 do grupy leczenia aktywnego ambryzentanem w dawce 10 mg. Leczenie spironolaktonem przyjmowało odpowiednio 21 (15,9%) i 10 (14,9%) chorych.

W trakcie 12-tygodniowej obserwacji w porównaniu z monoterapią ambryzentanem w grupie chorych leczonych ambryzentanem i spironolaktonem (n=10) obserwowano o 94% większe wydłużenie dystansu w teście 6-minutowego marszu (średnie wydłużenie dystansu dla ambryzentanu 38,2±8,1 vs 74,2±27,4 m dla terapii złożonej, p=0,08), zmniejszenie stężenia peptydu natriuretycznego typu B (p=0,08) oraz 90% względny wzrost liczby pacjentów, u których stwierdzono poprawę o co najmniej jedną klasę czynnościową według klasyfikacji WHO (p=0,08). Drugorzędowy punkt końcowy pod postacią progresji choroby, hospitalizacji związanej z PAH lub zgonu wystąpił u 5,3% chorych w grupie ambryzentanu i u żadnego pacjenta w grupie leczonej ambryzentanem i spironolaktonem. Z kolei dołączenie spironolaktonu do placebo nie miało istotnego wpływu na wyniki w tej grupie.

Optymistyczne wyniki powyższej analizy skłaniają do przeprowadzenia prospektywnego badania oceniającego miejsce spironolaktonu w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego.

Am J Cardiol 2013; 112: 720-725

Wpływ moksonidyny w migotaniu przedsionków

Autonomiczny układ nerwowy odgrywa istotną rolę w patogenezie zaburzeń rytmu serca, w tym migotania przedsionków (atrial fibrillation, AF). Moksonidyna, agonista receptorów imidazolowych I₁, jest lekiem hipotensyjnym działającym ośrodkowo przez zmniejszenie aktywności sercowych, nerkowych oraz trzewnych nerwów współczulnych.

W American Journal of Cardiology przedstawiono wyniki prospektywnego badania z podwójnie ślepą próbą, oceniającego wpływ moksonidyny na tzw. ładunek AF (częstość i czas trwania napadów AF) u 56 chorych z napadowym AF i optymalnie kontrolowanym nad...