Przypadek 1

Z powodu trwających od dwóch dni bólu głowy, mięśni i wysokiej gorączki młoda kobieta zgłosiła się do internisty. Lekarz bez badania fizykalnego i pełnego wywiadu chorobowego rozpoznał grypę i zalecił leczenie objawowe. Po powrocie do domu stan zdrowia pacjentki pogorszył się. Ból głowy, pomimo coraz większych dawek leków przeciwbólowych, nie ustępował, dołączyło się drętwienie twarzy i kończyn, pogorszenie widzenia, wymioty. Z tego powodu rodzina chorej zadzwoniła na pogotowie ratunkowe, prosząc o przyjazd karetki.

W trakcie rozmowy matka chorej informowała o przebytym przez córkę bakteryjnym zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, dokładnie opisała aktualnie występujące objawy, podkreślając, że tamta choroba zaczęła się podobnie. Na pytanie, czy córka była konsultowana przez lekarza, odpowiedziała twierdząco i zaznaczyła, że „lekarz nawet jej nie zbadał, tylko rozpoznał grypę”. Dyspozytor od razu podkreślił, że ból głowy występuje w grypie, a skoro lekarz badał pacjentkę i nie stwierdził nic poważnego, to nie ma powodu do niepokoju. Następnie zapytał o występowanie objawów ze strony układu oddechowego (kaszlu, kataru, bólu gardła) – osoba zgłaszająca zaprzeczyła. Zapytał o oddychanie – zgłaszająca stwierdziła, że oddech jest ciężki i niespokojny, a ponadto stwierdza „wysoki puls”. W dalszej części rozmowy, która ostatecznie trwała ponad sześć minut, dyspozytor zasugerował, że objawy drętwienia i niepokoju są efektem nerwicy, pacjentka zapewne denerwuje się chorobą lub innymi prywatnymi sprawami (egzaminy, zaplanowane imprezy), ale w tym wieku powinna umieć zapanować nad emocjami i nie histeryzować. Następnie polecił podawać dużo płynów, najlepiej herbatę i kompot, kłaść zimne okłady na czoło, a drętwiejące części ciała smarować kremem i masować. Rozmowa przebiegała w miłej atmosferze, uspokojona matka pacjentki podziękowała za rady i obiecała się do nich stosować. Na koniec została poinformowana, że w razie pogorszenia stanu zdrowia córki powinna ponownie skontaktować się z pogotowiem.