Brak odzyskania prawidłowego chodu po urazie bądź operacji z jednoczesnym odstawieniem dodatkowych punktów podparcia (kul) lub eliminacją ortezy dającej poczucie stabilności kończyny może prowadzić do powstania złego wzorca ruchu, a w konsekwencji do przeciążania sąsiadujących tkanek miękkich i w efekcie wydłużenia procesu rehabilitacji.

Chód jest podstawową funkcją kończyny dolnej. Ruch ten jest wykonywany automatycznie przez prawie całe życie człowieka, stanowi czynność dnia codziennego pobudzającą podstawowe cechy motoryczne. Zaburzenie pracy jednego z elementów układu ruchu powoduje zwiększenie wydatku energetycznego pozostałych, a także to, że czynność ta staje się mechanicznie mniej efektywna. W prawidłowym chodzie fizjologicznym wszystkie warunki biomechaniczne są spełniane optymalnie, przy umiarkowanym wydatku energetycznym. W odmianach chodu patologicznego potrzebom lokomocji można podołać dzięki kompensacji układu aparatu ruchu w przestrzeni lub przy użyciu zaopatrzenia ortopedycznego, np. kul.

Bezpieczna progresja procesu powrotu do aktywności

Chodzenie jest powszechną czynnością życia codziennego, a jednocześnie, z biomechanicznego punktu widzenia, bardzo złożoną. Dotyczy wszystkich poziomów układu nerwowego i wielu części składowych aparatu ruchu. Na wzorzec chodu danej osoby duży wpływ mają wiek, osobowość oraz nastrój. Chodzenie jest bardzo czułym wskaźnikiem ogólnego stanu zdrowia. Do prawidłowego chodu potrzebne jest właściwe funkcjonowanie lokomotoryczne (do inicjowania i podtrzymywania rytmicznego chodu), równowagi, odruchów posturalnych, funkcji sensorycznych i integracji sensomotorycznej, kontroli motorycznej, aparatu mięśniowo-szkieletowego oraz funkcji krążeniowo-oddechowych. Nerwy doprowadzające bodźce do układu wzrokowego, przedsionkowego i proprioceptywnego dostarczają istotnych informacji o położeniu ciała i jego poszczególnych części. Zakłócenia w jednym z tych systemów, np. propriocepcji, mogą być częściowo kompensowane przez inne systemy sensoryczne, takie jak wzrok. Centralnie integrujący się system, obejmujący obszary kory czołowej, zwoje podstawy mózgu, pień mózgu i móżdżku, interpretuje otrzymane informacje i wybiera programy motoryczne niezbędne do chodzenia. Układ odprowadzający obejmuje drogi zstępujące, w tym przewód piramidowy, nerwy obwodowe, płytkę końcową nerwowo-mięśniową i mięśnie. W pewnym stopniu rytmiczny chód może być również podtrzymywany przez ośrodki kręgosłupa. Funkcjonujące odruchy posturalne są niezbędne do przyjęcia i utrzymania stabilnej pozycji ciała^1-3.