Ochrona zdrowia

Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej. Grzech główny reformy ochrony zdrowia od 1999 roku

Wprowadzanie ponad 20 lat temu reformy systemu ochrony zdrowia, kas chorych, nie zbiegło się w czasie ze zmianą formy prawnej samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej (SPZOZ) – najbardziej rozpowszechnionej formy prowadzenia zakładu opieki zdrowotnej przez podmioty publiczne (przede wszystkim przez samorządy terytorialne, zwłaszcza powiatowe) po 1999 r., a istniejącej od 1991 r.

Działalność SPZOZ regulują od 2011 r. przepisy ustawy o działalności leczniczej, a wcześniej (w latach 1991-2011) ustawa o zakładach opieki zdrowotnej1.

Założenia organizacyjne były idealne:

  • SPZOZ, dla którego organem tworzącym jest podmiot publiczny, działa w nieruchomościach, których właścicielem jest podmiot tworzący
  • SPZOZ wykorzystuje środki uzyskiwane z kas chorych na prowadzenie działalności leczniczej (leczenie, aparatura, płace)
  • podmiot publiczny będący organem tworzącym SPZOZ inwestuje swoje środki w nieruchomości, których jest właścicielem, a w których ten SPZOZ prowadzi działalność leczniczą.

Ta idea, jak niejedna, została szybko wypaczona. Już na początku reformy systemu ochrony zdrowia ustawowo ustalono, że wynik finansowy SPZOZ-u, dopóki on działa, nie wpływa bezpośrednio na wynik finansowy organu tworzącego. Do fuzji wyniku finansowego obu podmiotów – z obszaru finansów publicznych – dochodzi z chwilą likwidacji SPZOZ-u.

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Większość organów tworzących to samorządy powiatowe

Bardzo szybko organy tworzące (założycielskie) doszły do wniosku, że skoro coś jest samodzielne, to niech daje sobie radę samo i ciężar dostosowywania [...]

Do góry