Chirurgiczna korekcja ametropii zyskuje w ostatnich latach coraz bardziej na popularności, co ma związek zarówno z rosnącą świadomością społeczną, jak i pandemią krótkowzroczności. Młodsza część populacji jest częściej zainteresowana metodami ablacji rogówki ze względu na mniejszą inwazyjność tego rodzaju zabiegów w porównaniu z wewnątrzgałkowymi. O ile pacjenci krótkowzroczni lub z niewielkim astygmatyzmem rogówkowym mogą korzystać z szerokiego zakresu dostępnych metod (PRK, EBK, LASIK, SMILE) i liczyć na wysoką skuteczność tych zabiegów w wieloletniej niezależności od korekcji okularowej, o tyle nadwzroczni stanowią mniej wdzięczną grupę pod względem efektów.

Z jednej strony komponent akomodacyjny, częściowo maskujący nadwzroczność na co dzień, stawia wyzwanie co do wielkości planowanej korekcji, tak aby uzyskać satysfakcję pacjenta. Główne założenie opiera się na próbie adaptacji soczewkami kontaktowymi skupiającymi o stopniowo zwiększanej mocy w kierunku wartości uzyskanych po cykloplegii i na regularnej ocenie ich tolerancji przez pacjenta w kontekście jakości widzenia, a następnie wybraniu maksymalnej akceptowanej mocy do codziennego funkcjonowania.