Dane epidemiologiczne wskazują, że w Polsce odnotowujemy wysokie, jedne z najwyższych w Europie, wskaźniki umieralności z powodu nowotworów złośliwych¹. Każdego roku z tego powodu umiera w kraju średnio 237 osób na 100 000 mieszkańców. Jedną z przyczyn tej wysokiej umieralności związanej z nowotworami złośliwymi jest ich późne rozpoznawanie.

Karta Diagnostyki i Leczenia Onkologicznego, tzw. karta DiLO, została wprowadzona w ramach pakietu onkologicznego i funkcjonuje w publicznym systemie opieki zdrowotnej w Polsce od 1 stycznia 2015 r. Jej wprowadzenie miało na celu przede wszystkim stworzenie tzw. szybkiej ścieżki diagnostyczno-terapeutycznej dla osób z podejrzeniem choroby nowotworowej. Z praktycznego punktu widzenia karta DiLO zastępuje skierowanie do poradni specjalistycznej w przypadku podejrzenia nowotworu (skierowanie na diagnostykę wstępną) lub rozpoznania choroby nowotworowej (skierowanie na diagnostykę pogłębioną). W tabeli 1 zestawiono zasadnicze różnice między e-skierowaniem do poradni specjalistycznej a kartą DiLO. W niektórych sytuacjach karta DiLO może zastąpić również skierowanie do szpitala (skierowanie na zabieg diagnostyczno-leczniczy). Uprawnienia do jej wystawienia – oprócz lekarzy POZ – mają również lekarze pracujący w ramach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (AOS; możliwe kierowanie na diagnostykę wstępną, pogłębioną lub zabieg diagnostyczno-leczniczy) oraz pracujący w szpitalu (skierowanie na konsylium lub na konkretny etap leczenia).